(Ποιητικές, πρωινές ανησυχίες) 

Θυμάμαι εκείνο το φιλί που μου 'χες πρωτοδώσει

πάνω στην άμμο την ξανθιά, με είχες ξεσηκώσει!

Ήμουνα, δεν θα ήμουνα γύρω στα δεκαέξι

και το μικρό μου το κορμί ήθελε να ελέγξει..

Κοκκίνησαν τα μάγουλα, έχασα την φωνή μου

και ένιωσα τα δέκατα να καίνε τη ζωή μου!!

Μύριζε η ανάσα σου τριαντάφυλλο κανέλα

έλιωσα μες το στόμα σου, γλυκά σαν καραμέλα! 

Ψιθύρισες στα χείλη μου το πιο γλυκό τραγούδι

πέταξα ως στα σύννεφα γλυκά σαν αγγελούδι..

Και σου 'λεγα όλο μη και μη, δεν κάνει και δεν πρέπει 

μα εσύ συνέχιζες εκεί, με φίλαγες με μέθη!

Τον χρόνο παρακάλαγα εκεί να σταματήσει 

το όνειρο το μαγικό για πάντα να κρατήσει..

Τα χρόνια επεράσανε και άλλους έχω φιλήσει 

μα αλήθεια εκείνο το φιλί ήταν σωστό μεθύσι!

Και όποια φορά, κάθε φορά κάποιον πρωτοφιλάω 

του έρωτα την σαϊτιά σ'αυτό αναζητάω..       

Γιατί εκείνο το φιλί που δίνεται με πάθος 

δεν θα μπορούσε να ήτανε, μάτια μου ένα λάθος!