Όταν χώρισα απο μια μεγάλη σχέση πριν χρόνια, κλείστηκα στο δωμάτιό μου για κάνα τρίμηνο. Δεν ήθελα καμιά σχέση με τον έξω κόσμο. Δεν είχα διάθεση για τίποτα. Εκεί μέσα λοιπόν, ανέπτυξα μια πολύ επικοδομητική σχέση με τους τέσσερις τοίχους του. Εγώ θυμόμουν και αυτοί με κοιτούσαν. Εγώ μιλούσα και αυτοί με άκουγαν. Εγώ έκλαιγα και αυτοί μ'αγκάλιαζαν. Όταν βγήκα απο εκεί μέσα ήμουν άλλος άνθρωπος...Επίσης ανακάλυψα οτι το δωμάτιο ήθελε βάψιμο. Η σχέση μας τελείωσε εκεί.

Λίγο μετά το καλοκαίρι ξεκίνησα την ψυχανάλυση ξανά...αυτή τη φορά με το ταβάνι. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Η μόνη άκρη που έβγαλα ήταν οτι το σπίτι ήθελε ακόμα βάψιμο! Έτσι εγκατέλειψα τη λύση δωματίου.

Την θεραπεία την βρήκα κάπου έξω. Μόνη μου, με αρκετή προσπάθεια και με την βοήθεια καλών φίλων. Άξιζε όμως. Ήμουν κλεισμένη σ'ένα νοσοκομείο, δημιουργία του μυαλού μου- όλα εκεί μέσα είναι- και τώρα κάνω κούνια σε μια παιδική χαρά! Φτάνω τόσο ψηλά, που σχεδόν αγγίζω το γαλάζιο του ουρανού! Και θέλω να ανέβω και στην τραμπάλα...να γλιστρήσω απο την πιο ψηλή τσουλήθρα και να πέσω στο χώμα. Να κρεμαστώ ανάποδα στο μονόζυγο και να ξεχαστώ πάνω στο γύρω-γύρω όλοι μέχρι να ζαλιστώ!

Η κάθε λύση που ψάχνουμε βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Φτάνει να θέλουμε να παραδεχτούμε τα γεγονότα και να τολμήσουμε τις πράξεις. Η δύναμη ούτε δανείζεται, ούτε χαρίζεται...βρίσκεται μέσα μας. Τα πάντα ξεπερνιούνται, τα πάντα φτιάχνουν...ίσως να γίνονται και καλύτερα. Για αυτό δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπεις τον εαυτό σου στη μισή ευτυχία...την αξίζει ολόκληρη!