Σήμερα λέω να ασχοληθώ λίγο με την μαγειρική. Και πιο συγκεκριμένα, με εκείνα τα χαρκτηριστικά της καθημερινής επαφής μας με τους άλλους, τα οποία έχουν καταντήσει τόσο μονότονα και συνηθισμένα, όπως ο πρωινός μας καφές ή το ψωμί στο γεύμα. Και εαν υπάρξει έστω και ένας εδώ μέσα που τολμήσει να βγει και να πει πως δεν εχει πει ποτε του ψέματα, θα είναι πιο μεγάλος ψεύτης και από τον βαρώνο Μυνχάουζεν! Ακόμα και εγώ, που απεχθάνομαι το ψέμα, έχω αναγκαστεί να το χρησιμοποιήσω ουκ ολιγες φορές.

Ψέματα λοιπόν κυρίες και κύριοι. Αλήθεια, τι είναι αυτό που μας ωθεί να λεμε ψέματα? Υπαρχουν πολλές θεωρίες επί του θέματος, οι οποίες όμως δεν εχουν και τόση σημασία, γιατί κάθε άνθρωπος είναι και μια διαφορετική οντότητα. Αλλωστε, εάν ήθελα να εξετάσω το θέμα από φιλοσοφικής ή ψυχολογικής σκοπιάς, θα άφηνα να το κάνει κανένας ειδικός που έχει και εμπειρία στο θέμα. Εδώ θα προσπαθήσω να κάνω κάποια αυτοκριτική, και πιθανά να μαζέψω και απαντήσεις από πιθανά σχόλια. Για να δούμε...

Ψέματα: Ψέματα μικρά και μεγάλα, ψέματα αθώα και ένοχα, ψέματα άλλοτε ύπουλα και άλλοτε εντελώς αυθόρμητα και ηλίθια! Σε κάθε περίπτωση πάντως, ψέματα. Ακόμα και  το επιχείρημα που χρησιμοποιούν κάποιοι, που χρησιμοποιούν την μέθοδο "κρύβω και αποκρύβω", και πάλι ψέμα θεωρείται. Όπως ψέμα είναι όταν αποφεύγουμε να απαντήσουμε ευθέως και καταφεύγουμε σε υπεκφυγές και αοριστολογίες.

Ας δώσουμε μερικά παραδείγματα. Για διευκόλυνση, θα χρησιμοποιήσουμε τον μικρό Τοτό (Sorry Τοτέ, εσύ μονάχα σε ανέκδοτα μετέχεις, αλλά αυτή τη στιγμή θα σε εκμεταλλευτώ)

Παράδειγμα 1.

Ας υποθέσουμε ότι η μαμά του μικρου Τοτού του έχει απαγορέψει να πηγαίνει κάπου, πχ στα μπιλιαρδαδικα. Ο μικρός Τοτός παρακούει και πηγαίνει κρυφά εκεί. Γυρίζει σπίτι,η μαμά του δεν τον ρωτάει που ήταν. Οπότε και ο μικρός Τοτός λέει, όλα μελι γάλα, δεν αναγκαστηκα να πω ψέματα.

Ισχύει όμως αυτό? Κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι. Όταν κάνεις κάτι εν αγνοια του άλλου, χωρίς να τον ενημερώσεις, είναι σαν να του έχεις πει ψέματα, 'ετσι δεν είναι?

Παράδειγμα 2.

Ας υποθέσουμε ότι η μαμά του μικρού Τοτου δεν θέλει ο Τοτός να κάνει παρέα με τον Μπόμπο (sorry Μπομπε!). Ο Τοτός βγαίνει με τον Μπόμπο για καφέ. ¨οταν γυρίζει σπίτι, απαντά στην μαμά του "ειχα παέι για καφέ", χωρίς να πει με ποιον. Ο μικρός Τοτός νομίζει πως δεν είπε ψέματα, αλλά την μισή αλήθεια.

 Ισχύει αυτό? Φυσικά και πάλι όχι. Με την συνειδητη απόκρυψη της μισής αλήθειας, είναι σαν να είπε ψέματα!

 Τα δύο αυτά παραδείγματα προφανώς δεν είναι αντιπροσωπευτικά, και προς θεού μην κολλίσει κανείς στη σχέση μαμας-παιδιου, ή απαγορευσης-αναγκαζομαι να πω ψεματα για να κανω κάτι. Ηταν απλά παραδείγματα πως το ψέμα για να πραγματοποιηθεί δεν χρειάζεται αναγκαστικά και να το πεις. Μπορείς να ψευδεσαι με χιλιους δύο τρόπους.

Ας γυρίσουμε λίγο πισω στην καθημερινότητα μας, γιατι με τα παραπανω κινδυνεύω να βγω εκτός θέματος. Για πιο λόγο λοιπόν λέμε ψέματα? Νομίζω πως ένας σημαντικός λόγος είναι η δειλία μας και η ευθυνοφοβία μας. Φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια, γιατί μπορεί να μην είμαστε αρεστοί, μπορεί να θυμώσουν μαζί μας, μπορεί να μην θέλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Και επιλέγουμε έτσι τον δρόμο του ψέματος... που όμως βγάζει άραγε ο δρόμος αυτός?

ΠΟυθενά. Σε αδιέξοδο. Κάποτε, όλα τα ψέματα αποκαλυπτονται. Και τότε, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα από το να είχε το θάρρος κανείς να πει από την αρχή την αλήθεια. Για αυτό αλλωστε λενε πως το ψεμα πάντα γυρνάει μπούμερανγκ! Ασε που, ψεμα στο ψεμα, σε λίγο χάνει κανείς τον μπούσουλα και δεν θυμαται τί εχει πει και τι οχι.

Υπάρχει βέβαια και η ιεράρχηση του ψέματος. Όντως, υπάρχουν ψέματα αθώα και ψέματα μεγάλα. Αυτό βέβαια δεν εξαρτάται τόσο από αυτό που θα πεις, όσο και σε ποιον θα το πεις. Καθώς και τί συνέπειες θα έχει. Παραδειγμα:

Οδηγείς με 160 στην εθνική. Σε σταματάει η τροχαία, και λες το ψέμα πως γεννάει η γυναίκα σου! (Εάν είσαι γυναίκα, πρόσεξε μην πεις πως γεννάει ο άντρας σου! :-) Αυτό τώρα τι ψέμα είναι? Αθώο. Ναι, όσο παράξενο και ενα ακούγεται, όσο απίστευτα μεγάλο ψέμα ήταν αυτό που είπες, θεωρείται αθώο, γιατί πρώτον τον τροχονόμο ούτε που θα τον ξαναδείς και δεύτερον, το ψέμα που του είπες δεν το επηρεάζει σε τίποτα.

Στον αντίποδα. Είσαι με έναν καλό σου φίλο. Σε ρωτάει: σου αρέσει η μπλουζα μου? Απαντάς στα ψέματα ναι. Αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Γιατί? Γιατί λες ψέματα πρώτον σε ατομο που συναναστρεφεσαι (απο επιλογή σου) συχνά, και δευτερον τον επηρεάζεις σε κάτι (θα εξακολουθεί να φοράει αυτή τη απαίσια μπλούζα! :-)   )

Υπάρχει βέβαια και πολύ χειρότερη κατηγορία ψέματος. Το υπουλο. Να λες καλά λόγια σε κάποιον από μπροστά του, και απο πίσω νατον θάβεις. Εκεί ξεφεύγουμε από τα απλά ψέματα, και πάμε στην κατηγορία "να σου ρίξω μπούφλες!". Δυστυχώς και αυτά τα βλέπουμε γύρω μας καθημερινά.

Θα πει κανείς: Εγω που είπα να ψέμα, πως να το ομολογήσω τώρα? Και συνεχίζει τα λεέι ψέματα. Θα του απαντήσω πως η ειλικρίνια, και ειδικότερα το θάρρος να ομολογήσει τα ψέματα του, είναι πολύ σημαντικά και θα εκτιμηθούν δεόντως. Εκεί κολλαέι και το θέμα δειλία που προαναφέρθηκε. θα μου πείτε, είναι ευκολο? φυσικά και όχι!

Ουφ! Σταματάω κάπου εδώ γιατί εχω γράψει ένα κατεβατό από ασυναρτησίες, και ακόμα δεν έχω μπορέσει να περιγράψω ούτε το 1% από αυτά που είχα στο μυαλό μου όταν ξεκίνησα το Pοst. Θα επανέλθω κάποια αλλη στιγμή. Μέχρι τότε, ας φροντίσει ο καθένας μας, έτσι σαν άσκηση, να γίνει λίγο πιο ειλικρινής με τους γύρω του. Σε αυτούς βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Καλό σας βράδυ