Καλοκαίρι 1994 Ζάκυνθος. Πρώτες διακοπές με τις κολλητές μου σε νησί, μακριά απο γονείς και τετριμμένα. Το δωμάτιο(πιο πολύ σε παράγκα έκανε, αλλά μας ένοιαζε?) πενήντα μέτρα απο την θάλασσα. Εικόνες μόνο μπλέ. Η διάθεση στα ύψη. Τα γέλια ασταμάτητα. Το ποτό αρκετό(ακόμα δεν είχαμε γνωριστεί καλά με το αλκοόλ). Φαγητό άφθονο(σαβουρώναμε πέντε με  έξι φορές την ημέρα). Ξενύχτι ουσιαστικό και ανούσιο(γυρίσαμε κουτουλώντας). Ευτράπελα άπειρα..

Το νησί πνιγμένο στους ’γγλους και τους Ιταλούς. Οι μεν άσπροι-ροζ και μες στην ξανθίλα, τριγυρνούσαν μεθυσμένοι όλη μέρα αγκαλιά με μια μπύρα. Οι δε απασχολημένοι με το καμάκωμα πρωί-βράδυ(τραγουδάνε πολύ όμορφα οι άτιμοι). Πολύ tourist κατάσταση λέμε. Το αγγλικό έδινε και έπαιρνε. Εγώ προσωπικά το πέθανα κανονικά...άλλα έλεγα, άλλα καταλάβαιναν. Καλά που είχαμε και την γλωσσομαθή Μάρα και βγάζαμε άκρη, αλλιώς μας έβλεπα με την νοηματική να συννενοούμαστε.

Μεσημέρι στην παραλία. Καθόμαστε σε ξαπλώστρες με πλάτη στην θάλασσα. Υπάρχει θέμα πίσω. Τρείς τύποι, αγνώστου προελεύσεως, πασαλειμμένοι με τα λάδια τους, είναι αρακτοί μπροστά μας. Μιλάνε αγγλικά (’γγλοι, Αμερικάνοι, Αυστραλοί...ποιός ξέρει?). Ο ένας θεός. Ξανθός, ψηλός, γαλανομάτης, κορμάρα. Ο άλλος στο πιο σκούρο, γαλανομάτης και επίσης κορμάρα. Ο τρίτος κορμάρα μεν άλλα απο φάτσα δεν το είχε...κλάφτα χαράλαμπε(την ήθελε την σακουλίτσα του). Κατά τ'άλλα όμως συμπαθέστατος(χαχαχα). Έχουμε χαζέψει κανονικά, μας έχουν βγεί τα μάτια έξω και μας τρέχουν τα σάλια. Αρχίζει λοιπόν ένας διάλογος μεταξύ μας..

...Πώπω τι παιδί είναι ο ξανθός....κοίτα κάτι ματάρες που έχει...εγώ θα πάρω τον ξανθό...όχι εσύ πάρε τον μελαχρινό που είναι και στο ύψος σου...εγώ λέω να τους μοιραστούμε και κάνουμε πάσες...κοίτα βάζει λάδι, να πάω να τον βοηθήσω?...καλά ο άλλος ο άσχημος πώς είναι έτσι?...σαν τον Γκρίμπιλα μοιάζει(χαχαχ).....ρε να σε βάλει αυτός κάτω....κορίτσια δεν νιώθω καλά...ρε κοίτα κάτι κέφια που είχε ο Θεός...αχ και να ήμουν η ξαπλώστρα...κοίτα κάτι μπράτσα...άμα τον βάλω κάτω θα σου πω εγώ...

Και λέμε και ξαναλέμε και τέτοια και χειρότερα(εδώ πέφτει λογοκρισία) και αυτοί γελάνε. Και φυσιολόγικό ήταν να γελάνε. Ρόμπα είχαμε γίνει και μάλιστα ξεκούμπωτη. Σωστά χαζογκομενάκια, σούργελα τελειωμένα. Συνεχίζουν στην αγγλική να λένε τα δικά τους, εξακολουθούμε εμείς στα σχόλια. Κάποια στιγμή ρωτάει μία..

-Ρε κορίτσια πολύ γελάνε αυτοί...γιατί?? Και έρχεται η απάντηση από το υπερπέραν και σε ωραιότατα ελληνικά...

-Γιατί τόση ώρα καταλαβαίνουμε τι λέτε!!!

Παρντόν είπατε κάτι μίστερ?? Οι τύποι ήταν Έλληνες γεννημένοι στην Αυστραλία και είχαν έρθει για διακοπές στην μαμά πατρίδα. Δεν είναι να ανοίξει η γη να σε καταπιεί? Εδώ κολλάει το καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς. Γιατί οκ, γνωριστήκαμε με τα Αυστραλάκια. Έλα όμως, που μας έγιναν τσιμπούρι και στο τέλος μας βγήκαν και βλάχοι. Πάρε να έχεις δηλαδή...όχι ξαναπές άμα θες!!!!(...και έλα που έχουμε ξαναπεί και μπορεί να ξαναπούμε....).

[Η φωτό είναι απο το γνωστό Ναυάγιο που δεν αξιωθήκαμε να δούμε(ένεκα τα ξενύχτια). Θυμάμαι εμένα και  τη Μπαρούλα ξημερώματα, να παίζουμε αρκετές παρτίδες τάβλι παρέα με ελληνικό καφέ, με την ελπίδα οτι οι άλλες δύο θα ξυπνήσουν κάποια στιγμή για να κάνουμε επιδρομή στα αξιοθέατα του νησιού....Ατυχήσαμε όμως, μας έμειναν οι καρτ ποστάλ].