Την περασμένη εβδομάδα το πρόγραμμα είχε κομμωτήριο για γενικό ρεκτιφιέ...με απλά λόγια, βάψιμο, κούρεμα, χτένισμα. Το ραντεβού ήταν στις δύο το μεσημέρι. Όταν βγήκα είχε νυχτώσει. Θα μου πείτε πώς είναι δυνατόν? Και όμως,διαβάστε...

Σκάει η κομμώτρια επί των βαφών. Αρχίζει διάλογος και σχεδιασμός ολόκληρου πλάνου για το χρώμα και την τεχνική(ολόκληρη μελέτη...σας παρακαλώ δεν παίζουμε). Εγώ κολλημένη στο ξανθό(έχει ποτίσει λέμε!!). Εκείνη να επιμένει για λίγο πιο σκούρο....μα εγώ σου λέω να ξεφύγεις λίγο απο τα συνηθισμένα...οκ, μα να μην σκουρήνει και πολύ(εκεί το χαβά μου)...θες να κάνουμε κάτι περίεργο πάνω στο ξανθό?(κάνει φιλότιμες προσπάθειες η κοπέλα)...αν είναι ΞΑΝΘΟ περίεργο μέσα λέω...και ξεκινάει η επιχείρηση. Βάφει τούφα, τυλίγει τούφα, πιάνει άλλη την βάφει και την τυλίγει, και πάει λέγοντας η όλη φάση. Επί μια ώρα μου φασκιώνει το κεφάλι με αλουμινόχαρτα. Με βλέπω στον καθρέπτη και θέλω να πέσω κάτω από τα γέλια. Είμαι σαν παραγεμισμένη γαλοπούλα, έτοιμη για φούρνισμα! Τελειώνει το πρώτο στάδιο. Ρωτάω πόση ώρα θα πάρει το ψήσιμο(κλασικά ανυπόμονη..αλλά για ελάτε στην θέση μου, παρακαλώ!). Η απάντηση ένα διστακτικό θα δούμε(την κάτσαμε εν ολίγοις)! Περνάει πάνω απο μία ώρα και μου λέει...πάμε νιπτήρα. Μόνο που δεν πέταξα(τρελές χαρές!!). Αρχίζει το ξέβγαλμα. Νιώθω δέκα κιλά ελαφρύτερη. Λούζει, τρίβει κάνει μασαζάκι και κοντεύει να με πάρει ο ύπνος. Ετοιμάζει κάτι και έρχεται. Ώρα για στοκάρισμα πάλι. ’λλη βαφή για να σταθεροποιηθεί το χρώμα(εμένα ποιός θα με σταθεροποιήσει σκέφτομαι). Με σπατουλάρει ξανά και τότε τρελαίνομαι κανονικά. Γιατί νιώθω το κεφάλι μου να παίρνει φωτιά. Καλέ καιγόμαστε εδώ...καιγόμαστε λέμε...τον πυροσβεστήρα τώρα!! Συνάμα με πιάνει φαγούρα. Νομίζω οτι στρατιές μηρμυγκιών κάνουν βόλτες στο κρανίο μου. Έχει μαζευτεί όλο το προσωπικό και μου κάνει αέρα. Ένας μου ξύνει το κεφάλι με μια τσατσάρα...και εδώ...και εδώ...λίγο πιο κάτω..εκεί είσαι...ξύνε...ξύνε!!!Ο εφιάλτης τελειώνει μετά από κανά εικοσάλεπτο, αλλά όχι και το δράμα.

Κάθομαι στην καρέκλα του μπαρμπέρη(μιλάμε για ταλέντο) και τα παζάρια ξεκινούν. Να τα κόψουμε αυτός...όχι δεν παίζει με τίποτα εγώ...μα άσε με να σου κάνω κάτι extreme που σκέφτομαι...ξέχνα το φιλενάδε δεν σου κάθομαι,αποκλείεται...και αφού τα'χουμε πεί, τα μακραίνω για να κάνω κότσο μπανάνα στο γάμο μου(μέχρι τότε θα έχουν φτάσει στον αστράγαλο)...γελάμε και οι δύο. Στο τέλος με πείθει για λίγο παραπάνω ψαλίδισμα. Ξεκινάει αργά και νωχελικά(ααα έτσι είναι αυτός...λάου λάου). Τελειώνει(και κοντεύω να τελειώσω και εγώ εκεί μέσα). Μετράω τις τρίχες που μου έκοψε ...ρε τα πετσόκοψες τα μαλλιά μου(αστειεύομαι). Όχι λέει και κλείνει το μάτι πονηρά. Του έχω εμπιστοσύνη όμως...χάρισμά σου ρε Μανωλάκη. Η συνέχεια είχε πιστολάκι....χτένισμα. Κοιτάω το ρολόι και φρικάρω. Πεινάω και έχω κουραστεί...αλλά μπρός στα κάλλη, τι είναι ένα πεντάωρο που έχω κλείσει εκεί μέσα?? Και φτάσαμε στην τελική φάση...ταμείο time. Έκανες πολλά σήμερα, μου λέει η μαμά ταμείας....135€....ποιός έκανε σε ποιόν αναλογίζομαι. Διαλέγω και ένα σαμπουάν(ε ναι, ήθελα να σπρώξω και άλλα), πληρώνω και την κάνω.

Επικίνδυνη αποστολή το κομμωτήριο. Και ζόρι τραβάς και δεν ξέρεις τι θα βγάλει το αλουμινόχαρτο, ψαλίδι, πιστολάκι, ταμείο. Γιατί μπορεί να γυρίσεις σπίτι και να σου πεί ο άλλος....καλέ πώς έγινες έτσι(ωραία γλέντια μετά ε?)!! Κορίτσια εσείς με νιώθετε, το γνωρίζετε το άθλημα....Και εσείς αγοράκια που στέλνετε τις καλές σας να καλλωπιστούν και να γίνουν όμορφες για χάρη σας, τσοντάρετε και κάτι...δεν θέλω τσιγκουνιές...δεν θέλω τσιγκουνιές!!!!