Περίληψη

Το πασίγνωστο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, του βραβευμένου θεατρικού συνθέτη Στίβεν Σόντχαϊμ με τίτλο Sweeney Todd, περνάει στη μεγάλη οθόνη και τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο μετρ του μακάβριου, ο Τιμ Μπάρτον.
Ο κουρέας Σουίνι Τοντ τιμωρείται άδικα από το διεφθαρμένο δικαστή Τάρπιν και φυλακίζεται, μαινόμενος για εκδίκηση, όχι μόνο για την τύχη του, αλλά και για τη σκληρή μοίρα της γυναίκας του και της κόρης του. Όταν αποφυλακίζεται, επιστρέφει στο κουρείο του με έναν αιματηρό σκοπό: να "ξυρίζει" τα… κεφάλια των κυρίων που τον επισκέπτονται και που του φέρθηκαν άτιμα στο παρελθόν. Βοηθός του θα είναι η διαβολική Μις Λάβετ, η οποία έχει ένα μαγαζάκι με πίτες κάτω από το κουρείο, μόνο που οι πίτες που πουλάει είναι…δηλητηριασμένες! Χιούμορ, τρόμος και συναίσθημα, υπό τα ανάλαφρα τραγούδια του Σόντχαϊμ και την επίβλεψη της ρομαντικής ματιάς του Μπάρτον.
Προσθέτοντας την καλλιτεχνική ισχύ του Τζόνι Ντεπ και την ιδιαίτερη φιγούρα της Μπόναμ Κάρτερ, το τέλειο, "μαύρο" μιούζικαλ μόλις "μαγειρεύτηκε".

Όπως το φανταζόμουν.

ΓΙΑ ΤΟ Π**Σ

Απορώ πως πήρε τόσο καλές κριτικές και τόσο μεγάλα Ratings. Από όσα διάβασα ήταν τελείως 'αλλού γιαλλού' το συγκεκριμένο μιούζικαλ σε σχέση με το Original. Βέβαια δεν έχω δει το προηγούμενο (κ ούτε θέλω) , αλλά από ότι κατάλαβα έγινε κάτι παρόμοιο όπως με το I am Legend. ’λλη ήταν η ιστορία, αλλιώς ήταν οι χαρακτήρες και αλλιώς τα φτιάξανε. Δηλαδή της κλασικές αμερικανιές τους κάνανε πάλι.
Το μόνο καλό στο έργο ήταν τα ΓΚΡΟ ΠΛΑΝ που έκαναν στον Τζόνι και η ατμόσφαιρα και goth-ίλα του έργου. Ήταν όντως πολύ DARK φάση.

ΑΛΛ’ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΓΑΜΩΤΟ!!!!

Του Ντεπ δεν του πήγαινε ΚΑΘΟΛΟΥ το τραγουδιστιλίκι, όπως ούτε κ σε κανέναν άλλον από το έργο.
Οι ερμηνείες (όταν δεν τραγουδούσαν) του Ντεπ και του Ρίκμαν ήταν πολύ καλές. Βέβαια ο Ρίκμαν στον συγκεκριμένο ρόλο μου θύμιζε ΠΟΛΥ Καθηγητή Σνέιπ. Όμως επειδή το λατρεύω αυτό το στιλάκι που είχε στον Πότερ, μάρεσε κ στο Τοντ.