Η νύχτα φόρεσε το πιό καλό της φόρεμα, και ξεκίνησε γιά την βάρδια της.Η μέρα την ευχαρίστησε που ήρθε να την ξεκουράσει, και απομακρύνθηκε...Αναρωτήθηκε μ' ένα πονηρό χαμόγελο<<τι να σκαρώσω τώρα σ' αυτούς που λένε ότι μ' αγαπούν?>> Εριξε το  βλέμμα στον υγρό δρόμο, και κάτω από έναν στύλο ηλεκτρικό είδε το αγόρι που ξεκουραζόταν.-Τι να σκεφτόταν άραγε? Ηταν γύρω στα δεκατέσσερα, και όμως φαινόταν μεγαλύτερος.Το πέπλο της πίκρας, σκέπαζε τα μάτια του.Τα κέρματα που κέρδισε από τις δουλειές του ποδαριού, αναπαύονταν στις τσέπες του, αλλά δεν έφταναν γιά ένα πιάτο φαγητό.Η απέναντι πόρτα του καταστήματος, σε λίγο θα γινόταν το κρεβάτι του, και οι άδειες κούτες το σκέπασμα και το μαξιλάρι του.Οι γονείς του χάθηκαν στους τελευταίους βομβαρδισμούς.Στάθηκε "τυχερός" γιατί ήταν σχολείο.Τα ερείπια του σπιτιού, έθαψαν για πάντα τον κήπο των ονείρων του.Η μελαγχολική φυσιογνωμία του, κίνησε την περιέργεια της νύχτας.Σκέφτηκε λίγο, και αποφάσισε να του μιλήσει.Πήρε την μορφή μιας ευγενικής γυναίκας, και το πλησίασε.Το αγόρι είδε στο προσωπό της την τελευταία πελάτισσα

-Κυρία κυρία, θέλετε λουλούδια?

-Ναι αγόρι μου, αλλά θα σε πληρώσω με τον δικό μου τρόπο!! Το αγόρι αντέδρασε.

-Κυρία μόνο με λεφτά πουλάω, τι να τα κάνω όλα τ' άλλα?

-Τι τα θέλεις αγόρι μου τα λεφτά?

-Φαγητό κυρία.

-Πάμε θα σου αγοράσω εγώ φαγητό!Το αγόρι δεν είχε τι να χάσει, και συμφώνησε.

-Μόνο αγόρι μου θα χρειαστούμε καλά ρούχα γιά σένα...περίμενε μια στιγμή.Ανοιγόκλεισε τα μάτια και εμφανίστηκαν μπροστά της δυό κορίτσια, με φτερά στους ώμους.

-Τι θα θέλατε κυρία?

Ρούχα γιά το αγόρι!! Αμέσως τα κορίτσια ικανοποίησαν την επιθυμία της, και πάνω στα χέρια τους φάνηκε μιά ολοκαίνουργια φορεσιά, στα μέτρα του αγοριού.Αφού ντύθηκε το αγόρι, η κυρία του έφτιαξε τα μαλλιά του πρόχειρα με τα δαχτυλά της και του είπε...

-Είμαστε έτοιμοι.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο, ο οδηγός άνοιξε την πόρτα του μεγάλου μαύρου αυτοκινήτου και υποδέχτηκε την κυρία και το αγόρι.Το αυτοκίνητο ξεκίνησε γλιστρώντας απαλά, ενώ μιά απαλή μουσική απλώθηκε στο εσωτερικό.Το αγόρι έδειξε απορημένο.

-Τι είναι αυτό κυρία;

-Μουσική παιδί μου,δεν έχεις ακούσει ποτέ;

-Το μόνο κυρία ειναι ο θόρυβος των όπλων, και οι σειρήνες να ουρλιάζουν συνεχώς.

-Η μουσική αγόρι μου είναι για να μας ταξιδεύει, εκεί που δεν μπορεί να φτάσει το σώμα μας.Η μουσική ειναι η γλώσσα που καταλαβαίνει η καρδιά μας, όταν οι έρωτες κτυπούν την πόρτα.Η μουσική είναι το μέσον για να γίνουμε καλύτεροι.

-Αυτοί κυρία που σκότωσαν τους γονείς μου, δεν άκουγαν μουσική;

Η γυναίκα δαγκώθηκε,αλλά δεν το έδειξε.

-Φτάσαμε κυρία...η φωνή του οδηγού διέκοψε τις σκέψεις της.Της άνοιξε τη πόρτα.Κατέβηκαν και μπήκαν στο πολυτελές εστιατόριο.Το τραπέζι τους περίμενε και οι σερβιτόροι έτοιμοι, να τους εξυπηρετήσουν.Ένα πλούσιο γεύμα σερβιρίστηκε.Η νύχτα έδωσε θάρρος στο αγόρι ν' αρχίσει, γιατί διαπίστωσε ότι ντρεπόταν.

-Πάρε ότι θέλεις....Το αγόρι πήρε λίγο απ' όλα και σταμάτησε.

-Γιατί δεν τρως?

-Εφαγα κυρία και σ' ευχαριστώ, αλλά γιατί τα κάνεις όλα αυτά γιά μένα?

-Δεν έκανα τίποτα, απλά ήθελα να παίξω λίγο απόψε και όπως ξέρεις τα παιχνίδια δεν παίζονται μ' έναν!!Θέλεις να συνεχίσουμε? Το αγόρι απάντησε...

-Σχεδόν σ' όλα τα παιχνίδια υπάρχει χαμένος, κι εσύ κυρία ξέρεις το παιχνίδι καλά.Το μόνο που έχω είναι ότι βλέπεις!!

-Σ' αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν χαμένοι...θα δεις στο τέλος!!! Τι θάθελες να κάνουμε τώρα?

-Θα ήθελα να ήμουν σ' ένα τσίρκο, να δω τους κλόουν να χορεύουν!

Η νύχτα δεν άργησε να ικανοποιήσει την επιθυμία του.Κάτω απ' την τέντα του τσίρκου, τα γέλια των παιδιών και οι φωνές τους ήταν σαν τραγούδι χαράς.Το αγόρι κόλλησε τα μάτια του στους κλόουν που τον πλησίασαν .Ηταν ψεύτικα η' αληθινά τα δάκρυα τους?Δεν μπόρεσε να καταλάβει!!Ξαφνικά το πρόσωπο του κλόουν άλλαξε.Πήρε την μορφή του πατέρα του...

-Μπαμπά ακούστηκε τρεμάμενη η φωνή του!

-Μην τρομάζεις γιέ μου, τίποτα δεν χάνεται αν έχει υπάρξει έστω γιά λίγο.Είμαι εδώ και παντού, και θάμαι πάντα δίπλα σου!

-Γιατί δεν μπορώ να σε βλέπω συνέχεια? ρώτησε το αγόρι.

-Οτι βλέπουμε δεν είναι πάντα η αλήθεια.Αλλού βρίσκεται η αλήθεια!! Στον πόνο που νοιώθεις, στο νερό που πίνεις, στα ανοιξιάτικα χαμόγελα των λουλουδιών, στ' αστέρια που πέφτουν, στην σύντομη ζωή της πεταλούδας!!

-Μπαμπά που είναι η μαμά?  

-Γιέ μου όταν οι άνθρωποι πετάξουν μακρυά από την γη, χάνονται και δεν την έχω δει.Ομως αυτή σίγουρα θα βλέπει εσένα, και κάποια στιγμή θα σου φανερωθεί.

-Μπαμπά ποιά είναι η κυρία που μ' έφερε εδώ?

-Είναι η νύχτα γιέ μου, είναι σκληρή γυναίκα μα κρύβει καλοσύνη κάτω απ' το σκοτάδι της!!Πήγαινε μαζί της, αλλά μην την εμπιστευτείς ποτέ....Ο κλόουν πήρε πάλι το δικό του πρόσωπο,και άπλωσε το χέρι του στο αγόρι.Το αγόρι έδωσε το δικό του ,και καθώς τα χέρια ενώθηκαν, μιά χρυσόσκονη άρχισε να χορεύει γύρω τους.Η χρυσόσκονη ξαφνικά συγκεντρώθηκε στο πάτωμα.Το αγόρι αφήνοντας το χέρι του κλόουν, έσκυψε και είδε ένα μικρο χρυσό άστρο.Το σήκωσε και το κοίταξε.Οπως το είχε στο χέρι του το αστέρι άνοιξε στα δύο.Μέσα ήταν ένα κλειδί..Η κυρία Νύχτα του είπε τότε...

-Κράτησέ το αυτό ίσως το χρειαστείς!!!Τώρα πες μου αν κουράστηκες η' αν θέλεις να συνεχίσουμε.

-Θέλω να συνεχίσουμε,θέλω να δούμε ποδόσφαιρο.. Είχε αρχίσει να λύνεται.Η νύχτα δεν μπορούσε να του χαλάσει χατήρι.Βρήκαν τις θέσεις τους στο γήπεδο.Τα δοκάρια πάνω στο γρασίδι, περίμεναν τους παίκτες γιά να ζωντανέψουν.Το παιχνίδι άρχισε.Ολοι έτρεχαν προς τα κει που πήγαινε η μπάλα.Η νύχτα έσκυψε και του ψιθύρισε στ' αυτί.

-Η μπάλα μοιάζει με  την γυναίκα !! Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθεις γιά να τις πας μπροστά, είναι να τις σταματάς και να τις ελέγχεις!!Αν τις χαιδέψεις,θα μείνουν στα πόδια σου και θα κάνουν αυτό που εσύ θέλεις.Αν δεν μπορείς να τις ελέγχεις, θα φύγουν.Το αγόρι δεν πολυκατάλαβε, αλλά χαμογέλασε και αφοσιώθηκε στο παιχνίδι.Οταν ο διαιτητής σφύριξε το τέλος σηκώθηκαν να φύγουν. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξικίνησαν.

-Τι θα ήθελες τώρα μικρέ μου;

-Νυστάζω κυρία είναι αργά.Νομίζω ότι πρέπει να γυρίσω στις κούτες μου.

-Όχι αγόρι μου,του απάντησε.Από σήμερα θα κοιμάσαι αλλού.Στο δικό μου σπίτι.

Το αγόρι αμήχανο δεν έφερε αντίρρηση.Ήταν ένα μεγάλο σπίτι με υπηρέτες και όλα τα καλά.Η νύχτα του έδειξε το δωμάτιό του λέγοντάς του:

-Όλα αυτά που έχω είναι και δικά σου.Μόνο που εγώ κοιμάμαι το πρωί και ξυπνάω τα βράδυα.Δεν θα συναντηθούμε ξανά ,αλλά θα επικοινωνούμε με τον τρόπο μου.Προτού το αποχαιρετήσει του έδωσε ένα κουτί και έφυγε.Τότε το αγόρι θυμήθηκε το κλειδί.Το έβγαλε από την τσέπη του.Ταίριαζε στην κλειδαριά του κουτιού.Το κουτί άνοιξε και ένα σημείωμα ήταν μέσα.Το αγόρι άρχισε να διαβάζει αργά

                            "ΌΤΙ  ΒΛΕΠΟΥΜΕ  ΑΝΗΚΕΙ  ΣΕ  ΟΛΟΥΣ  ΜΑΣ. 

                              ΟΤΙ  ΕΧΟΥΜΕ  ΤΩΡΑ  ΕΜΕΙΣ,  ΑΥΡΙΟ  ΘΑ  ΤΟ  ΕΧΟΥΝ  ΟΙ  ΑΛΛΟΙ.

                              ΟΙ  ΑΝΘΡΩΠΟΙ  ΠΕΡΝΟΥΝ  ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ  ΖΩΗ

                              ΚΙ  ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΗΝ " 

Το κείμενο το έγραψε η Μαρία Σπηλιωτοπούλου

ΤΟ  ΒΡΗΚΑΜΕ  ΣΤΗ  ΔΟΥΛΕΙΑ  ΤΩΝ  ΠΥΞ  ΛΑΞ "ΤΑ ΔΟΚΑΡΙΑ  ΣΤΟ  ΓΡΑΣΙΔΙ  ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ  ΤΑ  ΠΑΙΔΙΑ"...ΤΟ  ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ, ΜΑΣ  ΑΡΕΣΕ, ΚΑΙ  ΓΙ  ΑΥΤΟ  ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΕΔΩ.