Υπάρχει ένας θρύλος για ένα πουλί που κελαηδάει μια μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά απο κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από την στιγμή που αφήνει την φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρεί. Και τότε, εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο μεγάλο, το πιο κοφτερό αγκάθι... Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την αγωνία του, για να ξεπεράσει με το κελάηδημά του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένα τραγούδι θεσπέσιο, με τίμημα την ίδια την ύπαρξή του. Μα ο κόσμος όλος μένει ασάλευτος για να ακούσει, κι ο Θεός χαμογελάει στους Ουρανούς του. Γιατί το άριστο αποκτιέται μόνο με μεγάλο πόνο... 'Η τουλάχιστον, έτσι λέει ο θρύλος......

Το είπαμε αγκαθοπούλι...Ας το  κρατήσουμε και ας υπάρχει μέσα μας,να μας θυμίζει το δικό μας τραγούδι,που κάποια στιγμή με την πιό γλυκιά μας φωνή, θέλουμε να τραγουδήσουμε, και να μας ακούσουν ΟΛΟΙ.......

 Δεν αξίζει τίποτα στη ζωή , παρά μονάχα, η πορεία που διαβαίνουμε, όλοι μας, ή οι περισσότεροι απο μας, προκειμένου, με ρίσκο τη ζωή μας και κάθε μας ανάσα , να πετύχουμε τους στόχους μας, και να νοιώσουμε για λίγα λεπτά  πιό ελεύθεροι ,πιό ευτυχισμένοι....απαλλαγμένοι από ταπεινά συναισθήματα...πιό άνθρωποι!!!!