Χθες... καθετι περασμενο, σφινομενο στη μνημη μου καλα που αδυνατει να βγει, ακομα κι αν θελω, ακομα κι αν προσπαθω... Λυπαμαι γι' αυτα που θελω να κρατησω μεσα μου και ξεθωριαζουν και φτανω σε σημειο να αναρωτιεμαι αν οντως συνεβησαν ποτε ή ηταν ενα απλο ονειρο. Και αναζητω μαρτυρες για μια επιβεβαιωση... Αυτο ειναι ενα χθες αμφιβολο, ισως και να μην ειναι χθες εδω που τα λεμε!

Εσυ ή μικρη αποχαιρετιστηρια αιωριση σκιας του τελευταιου φυλλου;

Ανοιγω ενα βραδυ απο χθες στη Θεσσαλονικη. Ασχημη η διαθεση μου... πολυ ασχημη... ασχημη μεχρι να εμφανιστει κατι, μια μικρη σπιθα για να ερθει λιγο φως. Μονο που... αυτο το φως κραταει οσο και η σπιθα. Κι υστερα... σιωπη! Υστερα ερχεται το σκοταδι... κιτρινο... χαμηλο σκοταδι πνιγμενο στα φυλλα. Φυλλα βουνα...δασος! Τωρα καμενο, αδειο... χιλιαδες φυλλα...

Λιγο πριν νυχτωσει, μια ολοκληρη στιγμη πριν νυχτωσει... Μια ολοκληρη στιγμη πριν το ταξιδι μεσα στη νυχτα μου χαρισε τουτη η σπιθα...

Και επειτα το σκοταδι, ο φοβος, η αβυσσος. Κι εγω καθησμενη σε μια γωνια του σκοτεινου κουτιου - με δυο ματια ετοιμα να σπασουν, να κομματιασουν- ν' αναρωτιεμαι γιατι και να υποστηριζω με σθενος πως ειναι χειροτερο να χασεις κατι που αγαπας, παρα να μην το αποκτησεις ποτε -κι ας ξερω πως εν μερη εχω αδικο. Λογια οργης που λεω απλα για να ξεσπασω, για να τα πω. Ισως επειδη προσπαθω να το πιστεψω και να κανω τον εαυτο μου να μην επιδιωκει τιποτε πια! Εδω μεσα ολα τα προβληματα του μικρου εγω φανταζουν τερατωδη..

Βροχη ή δακρια;

Ερωτας ή τροπος να μεγαλωνουμε;

Εσυ ή μικρη αποχαιρετιστηρια αιωριση σκιας του τελευταιου φυλλου;

Ανοιγω την κουρτινα μηπως μπει λιγο φως...

στο κουτι ή στη ζωη μου;

Κλεινω τα ματια και αφηνω τη μοιρα να κυβερνησει το καραβι της ζωης μου...