Πάω σπίτι του και τον βλέπω με μια κομπρέσα στο κεφάλι....

“ Ρέ μωρό έχω απίστευτο πονοκέφαλο...”

“ Μήπως ρε παιδί μου να μη πάμε?”

“Μπα όχι κλείσαμε και τραπέζι τώρα δε γίνεται!!! Θα μας περιμένουν και τα παιδιά...”

Πλακώνει 2 Depon κι ένα Panadol και ξεκινάμε! Είχαμε φουλάρει και το όχημα για να μη μείνουμε και σπρώχνουμε 6 το πρωί....

Συναντάμε τη παρέα μας και καθόμαστε στο τραπέζι. Μετά από λίγο μου δηλώνει ότι ο πονοκέφαλος μας άφησε χρόνους!

Το πρόγραμμα ξεκινάει και για να μη τρώμε τους ξηρούς καρπούς ξεροσφύρι έρχεται το πρώτο μπουκαλάκι!

Αιθέριες υπάρξεις με ελαφριά ενδυμασία γεμίζουν την πίστα! Τα αγόρια σουφρώνουν τα φρύδια και αναθεματίζουν τον μέτρ (αμφιλεγόμενου φύλου) που δε μας έβαλε σε καλύτερο τραπέζι! Πνίγουν το πόνο τους στο ποτό... “ και γεια μας ρε φίλε και γεια μας ρε φίλε” πάει η πρώτη πέρδικα!

Μετά από πολύωρη αναμονή η μεγάλη ώρα έχει έρθει...Κάνει την εμφάνισή του το μεγάλο όνομα!!!

Ο καλός μου ανεβαίνει στην καρέκλα και αποθεώνει τον καλλιτέχνη! Η παρέα ξεσηκώνεται! Τι λουλούδια, τι λικνίσματα (από μέλη της παρέας που μεγάλωσαν με Μικρούτσικο και Παπακωνσταντίνου), τι γλέντια και χαρές....

Και γεια μας ρε φίλε, και γεια μας ρε φίλε το ουίσκι ρέει άφθονο!

Τοp στιγμή της βραδιάς: Του γυρίζουν το μπουκάλι στο στόμα και κατεβάζει το υγρό λες και είναι νερό!!!

Τα επακόλουθα...ζαλάδες, παραπατήματα, τραγούδια και φυσικά οι αναμενόμενες λιγούρες του ποτού!!!

Και μετά από όλα αυτά την επόμενη μου λέει... “ Μήπως μου ρίξανε καμιά στάχτη στο ποτό?????”