Κάπως έτσι τον είχα ονειρευτεί....

Κάπως έτσι τον ζωγράφισα μέσα στα μάτια μου όταν μου το ζήτησαν...

Κάπως έτσι μπήκα μέσα στ' όνειρο για να τον περπατήσω έστω και για λίγο..γνωρίζοντας οτι η επιστροφή απ' αυτό το σεργιάνι θα με φόρτωνε λύπη, πολλές σκέψεις...και ατέλειωτα γιατί...

Γιατί νάναι μόνο στα όνειρα?

Γιατί θά πρεπε να εχω κλειστά τα μάτια για να βλέπω τα χρώματά του?

Γιατί να μην μπορώ να μπω μέσα σε αυτόν, και να μείνω οχι μόνο όσο κρατάει ένα όνειρο μα για όσο κρατάει μια ζωή?

Γιατί, γιατί γιατί...πολλά και αναπάντητα!!!

Ποιά είναι αυτή η δύναμη που με υποχρεώνει να μένω μακρυά του,και έξω απ' αυτόν να βλέπω τα ξεθωριασμένα χρώματα της ζωής!!! Στα λυπημένα μάτια κάποιου παιδιού,στα μάτια κάποιου πονεμένου ανθρώπου!!!

Μια κυρία ήταν η αφορμή να ζητήσω να κρυφτώ για λίγο στον παράδεισό μου, να πάρω βαθειές αναπνοές ,τα έντονα χρώματά του , τις όμορφες μυρωδιές του ,και δύναμη, για να συνεχίσω το ταξίδι μου, εξω απ' αυτόν!

Μια κυρία που κρατούσε το χέρι του δικού της παράδεισου,και με δάκρυα στα μάτια,μου είπε...ΤΟΝ ΧΑΝΩ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ....ΗΤΑΝ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΟΥ !!!!

Για όσο έμεινα κοντά της συνεχώς κρατούσε το χέρι του, σαν να του ζητούσε να την πάρει μαζί του, και σ αυτό το ταξίδι !!!!

sillia