Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

είναι η αλήθεια πως "χάθηκα" τον τελευταίο καιρό. "Προβληματάκια" βλέπεις... Τί κάνω; Δεν ξέρω... Καλά είμαι; Μάλλον... Μήπως όχι; Ίσως ναι... Υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία χαίρομαι πολύ, κάποια άλλα τα οποία μ' έχουν "ρίξει" κάπως ψυχολογικά, και άλλα που με έχουν θυμώσει πάρα πολύ. Ν' αρχίσω απ' τα κακά για να τελειώσουμε με τα καλά; Οκ.

Τα κακά, προέρχονται από τη σχολή μου. Ε, φυσικά.. τί άλλο θα 'τανε; Σ' αυτό το εξάμηνο χάσαμε αρκετά μαθήματα με κάποιες απεργίες, αναπληρώσεις δεν έγιναν, και έρχονται οι καθηγητές και μας ζητάνε να τους πάμε δουλειά που θα μπορούσε να γίνει σε ένα πλήρες εξάμηνο! Πότε να προλάβουμε; Είναι απλό: γ@%@$ στη δουλειά τη βδομάδα πριν παραδώσουμε, ξεχνάμε ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο ό,τι είναι μέσα στο σπίτι μας, και πάνω απ' όλα, ξεχνάμε ότι υπάρχει και μια λειτουργία που λέγεται "ύπνος". Αντιθέτως, θυμόμαστε ότι υπάρχει ο καφές ο πολλά βαρύς. Πώς πήγα τελικά με τα εργαστήρια; Δεν ξέρω... Αυτό που ξέρω είναι ότι απ' τα πολλά σχέδια το "έκαψα" το χέρι μου! Τενοντίτιδα... :( Στο δεξί εννοείται. Τώρα δεν μπορώ να κάνω σχεδόν τίποτα μ' αυτό το χέρι... Με αποτέλεσμα να παραδώσω κάποια σχέδια ημιτελή, χωρίς να έχω βάλει διαστάσεις, τίτλους ή χρώματα (όλα τα 'χαμε τα χρωματάκια μας μάραναν) όπου χρειαζόταν. Και έρχεται σήμερα η μία πανταχούσα: 4... Δηλαδή η δεύτερη φορά που κόβομαι σ' αυτό το παλιοεργαστήριο! Και απορώ: τόσο δύσκολο είναι πια να βάλουνε το γ@%$^ο το πενταράκι να τελειώνουμε; Τί θα πάθουν, θα τους πέσει ο κώλος;; Και μάλιστα απ' τη στιγμή που τους το είπα ότι έχω κι αυτό το πρόβλημα με το χέρι! Δεν πάνε να πνιγούν οι μ@λ@κ€$? Σχολή είναι ρε π$^#&τη μου! Τί θα γίνει δηλαδή, θα πεθάνουμε προκριμένου να μας περάσουνε;; Πάντως σήμερα το πρωί, όταν είδα το αποτέλεσμα, μου 'ρχόταν να την πιάσω να της εξηγηθώ "ευγενικά"... Πώς κρατήθηκα ακόμα δεν έχω καταλάβει! Πάντως, αν ακούσεις ποτέ ότι δολοφονήθηκε καθηγητής στο ΤΕΙ Αθήνας, θα ξέρεις ποιός το έχει κάνει...

Να πάμε τώρα σε κάτι καλό; Ναι, γίνονται και καλά στη σχολή μου... Σ' ένα άλλο εργαστήριο, στο οποίο μας βαθμολόγησαν επί τόπου, το πέρασα με 7,5! Επιτέλους κι ένα καλό αποτέλεσμα!

Κάτι που με πείραξε; Ότι το αγαπημένο μου εργαστήριο (Μακέττα) τελείωσε. Δεν έχει άλλο. Αυτό ήταν. Τώρα μου μένουν όλα τα υπόλοιπα, οι αηδίες δηλαδή. Γιατί να μην υπήρχε Μακέττα ΙΙΙ, ΙV... στη θέση κάποιων άλλων @@εργαστηρίων;; Πάντως έχω την εντύπωση, πως όπως και να 'χει, πού με χάνεις πού με βρίσκεις, στη Μακέττα θα είμαι... Γιατί οι καθηγητές της Μακέττας είναι από τους ελάχιστους λογικούς εκειμέσα, με τους οποίους μπορείς να ανταλλάξεις δυο κουβέντες!

Να πάμε όμως επιτέλους σε κάτι καλό τώρα;; Πάμε! Να αρχίσω από τις μοναδικές στιγμές που έζησα την προηγούμενη Τρίτη στον Ιανό. Ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του Ηλία Ανδριόπουλου "Αντι-ηχήσεις", και στο τέλος της εκδήλωσης ο Ανδριόπουλος έπαιξε στο πιάνο και τραγούδησε κάποια τραγούδια του. Η στιγμή που θα μου μείνει αξέχαστη: στο δεύτερο ρεφρέν του "Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες" σηκώθηκε ο Νότης Μαυρουδής, πήγε δίπλα στον Ανδριόπουλο, και τραγούδησε τη β' φωνή! Μοναδικές στιγμές! Απίστευτο!

Κι ένα άλλο καλό: σήμερα δημοσιεύθηκε στον Ορφέα η συνέντευξη με τον Νότη Μαυρουδή, που είναι και η πρώτη μου συνέντευξη! :) Ρίξε μια ματιά... http://www.e-orfeas.gr/content/view/658/197/ :)