Κάποτε υπήρχε ένα νησάκι που λεγότανε Σαντορίνη (Σάντα Ειρήνη) μέχρι που έγινε Σαντοπόλεμος και να σου τα μαχαίρια και να σου οι μπαλτάδες..

Εμείς θα ασχοληθούμε με την ήρεμη πλευρά του νησιού, αυτή των διακοπών.

Να ξέρετε οι παραλίες δε λένε και πολλά, αλλά ένα μπανάκι το κάνεις χαλαρά.

Ο παραπάνω βράχος που βλέπεται χωρίζει τις δυο πιο γνωστές παραλίες,
το Καμάρι (πάνω) και την Περίσσα (κάτω). Ένας βράχος καθόλου μικρός,
καθώς χρειάζονται πολλές ώρες κολύμπι να τον γυρίσεις περιμετρικά.

Η Περίσσα έχει όμορφη θάλασσα, καθαρότερη, με άμμο και μετρίου βάθους.
Το Καμάρι βαθαίνει απότομα, είναι πιο κρύο και έχει βοτσαλάκι.
Έχει όμως άλλες χαρές, όπως τα πολύ νόστιμα φρέσκα ζυμαρικά που φτιάχνει
μια ιταλική όαση στον πλακώστρωτο παραθαλάσσιο πεζόδρομο.

Και επειδή μετά το φαγητό χρειάζεται γλυκό, παίρνεις το λεωφορείο και πας
Φηρά για Λουκουμάδες.
Έχει Λουκουμάδες σου λέω! Που? Μα φυσικά στο Λουκουμαδόπολις.

Μια και είμαστε στα Φηρά, ας περάσουμε από τα Οπτικά της πλατείας να δούμε
το φίλο που με φιλοξένησε και τον ευχαριστώ πολύ.
Δεν είναι άλλος από τον Paraterista σε μια συλλεκτική φωτογραφία, όπου μόλις
με βοήθησε να φορέσω για πρώτη φορά φακούς επαφής!

Και αφού είδα τη Σαντορίνη με άλλα μάτια, είπα να το γιορτάσω και να πάω
στη συναυλία που έκανε η Νατάσα Θεοδωρίδου στο γήπεδου του Πανθηραϊκού.
Κι επειδή ξέχασα να ρωτήσω, οι ποδοσφαιρόφιλοι παρακαλούνται να με ενημερώσουν
σε ποια Εθνική παίζει.

Το σπίτι του Paraterista είναι στη Μεσσαριά, ένα όμορφο εσωτερικό χωριό
μόλις 5 λεπτά από τα Φηρά.
Βλέπετε μια άποψη 2 εκκλησιών κι ενός μνημείου πεσόντων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Στη Μεσσαριά θα βρείτε και λίγα αρχοντικά, άλλα διατηρητέα και άλλα να ρημάζουν,
όπως αυτό στην παρακάτω φωτογραφία.

Ευελπιστώ ότι κάποτε η πολιτεία θα ενεργοποιηθεί και θα τους δώσει την παλιά τους αίγλη. Αλλά να ενεργοποιηθεί μόνο η πολιτεία.
Γιατί αν ενεργοποιηθεί το ηφαίστειο..καήκαμε.
Το βλέπετε σε μια κατάσταση χειμερίας, θερινής ή τέλος πάντων συνεχούς νάρκης,
να δεσπόζει μπροστά στην Καλντέρα.

Την Καλντέρα των Φηρών μπορείτε να την ανεβοκατεβείτε με τελεφερίκ
ή πατροπαράδοτα με γαϊδουράκια.
Είμαι σίγουρος ότι περισσότερα ΤΕΤΡΑΠΟΔΑ γαϊδούρια, δε θα έχετε ξαναδεί.

Σιγά σιγά πέφτει ο ήλιος και είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε το ξακουστό ηλιοβασίλεμα στην Οία. Πριν πάμε όμως εκεί, προλαβαίνουμε να κάνουμε μια στάση στο Ημεροβίγλι.

Κάτω από τον οικισμό, μπορείτε να διακρίνετε ένα μονοπάτι που μας οδηγεί
στον περίφημο Σκάρο, έναν επιβλητικό βράχο σαν παγόβουνο, που μπορείς
να δεις όλη την Καλντέρα του νησιού και να το διηγείσαι εφόσον ζεις ακόμα
και δεν σε έχει πάρει ο αέρας να σε ρίξει σε βράχια ή στη θάλασσα
(δεν ξαναπάω μόνος μου, θα με κλαίγατε..).
Η παρακάτω φωτογραφία αποτελεί ουσιαστικά ζουμ της παραπάνω, στην εκκλησία
του Αγ, Γεωργίου, όπου υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα με χαραγμένα γράμματα,
ότι το 1998 έγινε θαύμα και σώθηκε άνθρωπος που έπεσε από την αυλή της εκκλησίας
μέχρι κάτω.

Ακολουθεί ο επιβλητικός Σκάρος.

Πριν φύγουμε από το Ημεροβίγλι, πήρε το μάτι μας το Blue Note της Σαντορίνης
που θα ήταν ιδανικό για τα live που στήνουμε..

Αλλά και τα δωμάτια που φήμες θέλουν να ανήκουν στη Sunnybeach
(χμ..κορίτσι με προίκα..)

Μια ο Parateristas, μια η Sunny, τώρα ο Αίολος. Αυτό το παιδί όπου και να πάω
τον βρίσκω μπροστά μου. Τώρα και σε γκαλερί. Είναι η Aiolos Gallery και είμαστε
πλέον στην Οία.

Η Οία δε φημίζεται μόνο για το ηλιοβασίλεμά της. Περισσότερο χαραγμένα μου έμειναν
τα γλυκά από το Μελένιο, που και να θες δεν μπορείς να το προσπεράσεις με το
παράθυρο-παγίδα σε ένα ημι-υπόγειο πάνω στο δρόμο.

Τέρμα όμως και τα γλυκά και τα εικαστικά και όλα.
Ήρθε η ώρα να πορωθούμε με το ηλιοβασίλεμα.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ τι ωραίο!! Και δώστου παλαμάκια μόλις έφευγε ο ήλιος.
Λες και έδεινε παράσταση. Εντυπωσιακό, δε λέω. Αλλά σίγουρα όχι μοναδικό.

5 μέρες κυλήσανε τελικά γρήγορα, όμορφα, περίεργα και ιδιαίτερα.

Να πάτε όσοι δεν έχετε πάει, θα περάσετε αξέχαστα.
Ένα νησί για μοναχίκες διακοπές, για ζευγάρια, για καμάκια, για οικογένειες.
Διαλέξτε κατηγορία και φύγατε.
Απλά ανάψτε κι ένα κερί μη σας την πέσει κανένας μανιακός..