<<Ο ήχος απο τη μύτη του μολυβιού που μόλις έσπασε διαπέρασε την γαλήνη της νύχτας.
Σηκώθηκε αφήνοντας τα χαρτιά του στο γρασίδι,ανέβηκε την ανεμόσκαλα και έφτασε στο σπιτάκι του δέντρου που κατοικούσε τους καλοκαιρινούς μήνες.Επέστρεψε με μια κασετίνα γεμάτη με τα απαραίτητα,ώστε να μη χρειαστεί να βγεί ξανά απο τον κόσμο της φαντασίας του.
Φύσηξε ένα απαλό αεράκι,ικανό να παρασύρει τις πολύτιμες παρτιτούρες που σκόπευε να ολοκληρώσει, πριν κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες ηλιαχτίδες.Έτρεξε να τις προφτάσει, μάταια όμως.Ο αέρας δυνάμωνε και έχασε κάθε ελπίδα.Ευχήθηκε να μπορούσε να τρέξει τόσο, όσο το μικρό ξανθό αγόρι πάνω στον κομήτη του,σε εκείνο το βιβλίο που διάβαζε και τον συνάρπαζε όταν ήταν μικρός.
Απογοητεύτηκε και γύρισε πίσω...
Την επόμενη μέρα ένα φύλλο πιάστηκε στον ανεμόμυλο του κύριου Σμίθ.Ήταν απο τους τελευταίους παραγωγούς σταριού ,που απέμειναν στην πλαγιά του βουνού και επιβίωναν κάνοντας αγροτικές εργασίες.Παραξενεύτηκε αλλά αμέσως έπιασε τη φλογέρα του και έδωσε ζωή στις εγκαταλελειμμένες νότες,που χτύπησαν τυχαία την πόρτα του,ανοίγοντας μια ευχάριστη παρένθεση στην κοπιαστική δουλειά του.
Στην απέναντι όχθη άλλη μια παρτιτούρα,μόλις διέσχισε το ποτάμι χωρίς να καταφέρει να διατηρηθεί ακέραιη.Ένας ψαράς έπιασε με το αγκίστρι του το μουσκεμμένο κομμάτι χαρτιού και το άφησε να στεγνώσει.Το κοίταξε προσεκτικά.Ελάχιστες νότες που επέζησαν απο το νερό,περίμεναν υπομονετικά.Ο ψαράς έβγαλε τη μικρή του φυσαρμόνικα απο το καλάθι με τα φαγώσιμα που του είχε ετοιμάσει η γυναίκα του,και έπιασε έναν χαρούμενο σκοπό,προσπαθώντας να φανταστεί τον συνδυασμό των μισοσβησμένων μαύρων σημαδιών στο χαρτί.
Στην πόλη,η τρίτη παρτιτούρα πάλευε να ελευθερωθεί απο τις ρόδες ενός αμαξιού.Τελικά με τη βοήθεια του ανέμου έφτασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και μπήκε στη μισάνοιχτη σχολική τσάντα της κόρης του δημάρχου,που περίμενε τον πατέρα της να τελειώσει την συζήτηση με τον μανάβη.
Η μικρή γυρνώντας στο σπίτι,ανακάλυψε χαρούμενη αυτό που τρύπωσε στα τσάντα της όσο ήταν στην αγορά.Κάθησε στο πιάνο της και έπαιξε τη μελωδία ,που ήταν τόσο όμορφη και την έκανε να την πάιζει και να την ξαναπαίζει ,κάθε φορά πιο δυνατά,όλο και πιο δυνατά.
Ο ήχος του πιάνου ενώθηκε με την φυσαρμόνικα του ψαρά.Εκείνος χαρούμενος που είχε συνοδεία στην μουσική του,έλυσε τη βάρκα και απόλαυσε την βόλτα στο ποτάμι με τη μελωδική συντροφιά του.
Ο κύριος Σμίθ άκουσε τη μουσική που ερχόταν απο μακριά και συνειδητοποιώντας ότι ήταν μέρος της παρτιτούρας που βρήκε το πρωί,έπιασε τη φλογέρα του ξανά,συνοδεύοντας το μελωδικό ντουέτο.
Η μουσική δυνάμωνε συνέχεια.Στην μελωδική παρέα προστέθηκαν μια κιθάρα και ένα τρομπόνι σαν να εκτελούσαν εντολές απο κάποιον μαέστρο.Σιγά σιγά μια μικρή ορχήστρα ερμήνευε τη χαμένη μελωδία του νεαρού μουσικού που κατοικούσε στο δενρόσπιτό του.Χωρίς εκείνος να το μάθει ποτέ,η μουσική που παρέσυρε ο άνεμος εκείνη τη νύχτα μακριά του,ταξίδευε σε όλο τον κόσμο,όπως ο μικρός πρίγκιπας πάνω στον κομήτη του>>.

Η πολύ όμορφη αυτή ιστορία είναι του CROSS και η καλύτερη γι αυτήν την εβδομάδα!!

Παίζαμε με τις λέξεις..

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ   ΚΟΜΗΤΗΣ   ΕΝΤΟΛΗ   ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ   ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ

Ολα τα κουκουτσάκια ευχαριστούμε τον CROSS