Το 1992 έγινε μια συνάντηση στο Μάαστριχτ της Ολανδίας και εκεί οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υπέγραψαν μία συμφωνία που αφορούσε το μέλλον μας και κυρίως το μέλλον των παιδιών μας. Είχε όμως τόσα πολλά ψιλά γράμματα που απ'ότι φαίνεται οι Ευρωπαίοι (και κυρίως εμείς) δεν μπήκαν στον κόπο να τα διαβάσουν. Τότε κάθησα και έγραψα ένα τραγούδι, έτσι για να πώ κι εγώ τη γνώμη μου γι αυτή τη συμφωνία και το τραγουδούσα στις συναυλίες, αλλά ο κόσμος δεν το πολυγούσταρε κι έτσι το άφησα στην άκρη.Το θυμήθηκα τώρα που το ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ βρίσκεται στην πιο ενδιαφέρουσα φάση του.(Είναι η φάση: τώρα τους παίρνουμε και τα σώβρακα).
Παραθέτω τα στιχάκια. Όσο για τη μουσική, φανταστείτε ένα σκωπτικό, ρεμπέτικο χασαποσέρβικο.

ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ '92

Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι
και λοιποί ιθαγενείς
χώρεσαν σ'ένα τσουβάλι
και στον πάτο του εμείς.

Εμείς βάλαμε υποθήκη
απο Κρήτη μέχρι Έβρο
κι αφού μπήκαμε στα χρέη
έτσι γίναμ'Ερωπαίοι.

Άλλοι κάναν τα παζάρια
εν τω μέσω της νυκτός
κι όταν έφτασε η ώρα
νάρθει ο λογαριασμός

παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο υπέροχος λαός
παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο λεβέντης ο λαός.

Παραλήπτης πάντα ο ίδιος
το κορόϊδο ο λαός.

Νοιώθω λίγο σαν χαϊβάνι
πίσω απ'τ'ώριμο καρότο
λαχανιάζω και ιδρώνω
για τη τσέπη τους γαμώτο

και μου λεν κάτι τζιμάνια
-είναι θέμα υπομονής,
οι κουτόφραγκοι στο μέλλον
θάναι υπό και τούρλα εμείς.-

Λες να είμαι τέτοια μάρκα
και κανείς να μη το ξέρει
και να κρύβω τη μαγκιά μου
πίσω απ'τ'απλωμένο χέρι.

Όταν κάτσει με τους λύκους
στο τραπέζι ο καθείς
σίγουρα θ'αφήσει πίσω
μαυροφόρους συγγενείς.

Θανάσης Γκαϊφύλλιας.