"...Είμαι ευτυχής διότι ηδυνήθην να προσφέρω...τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μου εις το θυσιαστήριον της πατρίδας...Δια τον αυτόν τούτον λόγον θέλει αποφεύγει και ήδη να δεχθή την προσδιοριζόμενην ποσότητα δια τα έξοδα του αρχηγού της Επικράτειας, απεχόμενος, εν όσω τα ιδιαίτερά μου χρηματικά μέσα μου εξαρκούν από το να εγγίσω μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς την ιδίαν μου χρήσιν...

Αποστρέφομαι το να προμηθεύω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων, περικυκλωμένοι απο πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν...

Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ΄εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ΄ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της".

"Όταν αφού εκτύπησα πρώτον τας θύρας των μεγάρων των πλουσίων ηναγκάσθην κατόπιν να κτυπήσω και τας θύρας των πτωχών ζητώντας τον οβολόν τους...έπρεπε να ημπορώ να τους λέγω: Έδωσα πρώτος εγώ τα πάντα. Κανόνισα να μην εξοδεύσω δια τον εαυτόν μου και δια τον υπηρέτην μου περισσότερα από 60 φράγκα τον μήνα. Όλον τον άλλον μισθόν μου τον στέλνω στην Ελλάδα...".

"Ουδέποτε θα επιτρέψω στον εαυτόν μου βελτίωση της τροφής, παρά μόνον τότε όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει..."

Τάδε έφη Καποδίστριας. Πούλησε ακόμα και τα έπιπλά του για να στηρίξει την επανάσταση κι έτσι αγόρασε ένα καράβι σιτάρι. Οι πλοιοκτήτες που ανέλαβαν το ναύλο ντράπηκαν τόσο που τελικά έστειλαν τρία καράβια. Τώρα όμως χάθηκε η ντροπή και οι σημερινοί πουλάνε και τα ασημικά της πατρίδας για τα ακριβά τους γούστα. Κι όσο θα συνεχίζεται η...'σιωπή των αμνών", χωρίς κανένα πρόβλημα αύριο θα πουλήσουν και το οικόπεδο.