Τα χρόνια τελικά περνούν πιο γρήγορα απ’τις στιγμές. Μικραίνει σιγά σιγά και η ζωή μας, μα εμείς μεγαλώνουμε. Ή μικραίνουμε μαζί της, δε ξέρω.

Προχθές γιορτάζαμε το περιβόητο millenium, χθες ετοιμαζόμασταν για την Ολυμπιάδα, σήμερα έχουμε ήδη μπει στο 2007. Σήμερα το πρωί πηγαίναμε στο σχολείο, το απόγευμα γυρνούσαμε από τη σχολή, τώρα ξημερώνει κι εμείς ψάχνουμε δουλειά μ’ένα πτυχίο στο χέρι. Σίγουρα τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα. Και το τρομακτικό είναι ότι αυτό το καταλαβαίνεις μετά, μόλις τα χάνεις ένα ένα.

Ευτυχώς είναι κάποια πράγματα που μένουν σταθερά, άφθαρτα, όσο γρήγορα κι αν περνά ο χρόνος. Σημεία, που λειτουργούν σαν πυξίδες μέσα στη ζωή, να μας θυμίζουν ότι παρόν, παρελθόν και μέλλον είναι ένα, κι αυτό το ένα λέγεται ζωή. Σαν ψηλά κτήρια που τα κοιτάς μέσα από το βαγόνι, με το βλέμμα καρφωμένο πάνω τους κι ας τρέχει σαν τρελό το τρένο μακριά τους.

Ήμουν τεσσάρων χρονών όταν η μάνα μου μάλωνε τη θειά μου που με άφηνε να τρώω συνέχεια κουραμπιέδες. Τότε είχε την ιδέα να τους κρύψει για να «μην πάθει τίποτα το παιδί από την πολύ ζάχαρη»! Κι εγώ έτρεχα στο κάτω διαμέρισμα και «καθάριζα» τους κουραμπιέδες που είχε φτιάξει η θεία, χωρίς ενοχές που την άφηνα χωρίς κεράσματα για τους καλεσμένους της. Μετά έβρισκα και τους δικούς μας βέβαια και συνέχιζα το έργο μου... Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Κυρίως οι άνθρωποι. Ξέρω όμως ότι κάθε φορά που θα ανοίξω το κουτί με τους κουραμπιέδες, θα γίνω πάλι τεσσάρων χρονών, σα να μην πέρασε μια μέρα, σα να μην άλλαξε τίποτα. Η ίδια λαχτάρα, η ίδια λιγούρα. Κάθε χρόνο, κάθε φορά, η ίδια αίσθηση. Περίεργο μα και ωραίο.

Φέτος στο σπίτι δεν κάναμε κουραμπιέδες. Ακόμα και η θεία τους ξέχασε. Κι έτσι το κουτί με τους κουραμπιέδες είχε πάνω του το όνομα και το τηλέφωνο του ζαχαροπλαστείου. Ε λοιπόν, δε μπόρεσα να φάω κανέναν! Δε με τραβούσαν, δεν είχα όρεξη. Εξαφανίστηκε κι αυτή η λιγούρα από το θεσπέσιο θέαμα των «χιονισμένων» κουραμπιέδων. Πρώτη φορά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δε βαρυστομάχιασα ούτε μια φορά από τα μικρά αυτά θαύματα των Χριστουγέννων! Δε δοκίμασα καν, κι ας τους περίμενα πως και πως, για άλλη μια χρονιά.

Αυτές τις γιορτές λοιπόν, κατάλαβα ότι το κουτί με τους κουραμπιέδες, η ωραία τους μυρωδιά και η υπέροχη γεύση, δεν ήταν τίποτε άλλο από την αισθηση της οικογένειας, τη σιγουριά που σου δίνουν οι δικοί σου άνθρωποι όταν είσαι γύρω τους, δίπλα τους. Ήταν η γεύση της φροντίδας, της ζεστασιάς του σπιτιού, ειδικά σε περίοδο γιορτών. Της ευτυχίας να έχεις ανθρώπους γύρω σου που, κι ας μην το καταλαβαίνεις, κι ας μην το εκτιμάς, θα είναι πάντα εκεί για σένα, να σε προσέχουν και να σε φροντίζουν. Φάρος μέσα στις δύσκολες θάλασσες, ένα στήριγμα διαχρονικό, μέχρι να φύγει από το τζάμι του τρένου και να πάψεις να τους βλέπεις... Κι όλα αυτά συμβολικά ζουν μέσα μου και με γλυκαίνουν σαν το κουτί με τους σπιτικούς, φρέσκους κουραμπιέδες. Για τους οποίους είμαι ευγνώμων.

Καλή χρονιά, με πολλή μουσική, και ανθρώπους που αγαπάμε γύρω μας...