Δε μπορώ να καταλάβω τον κόσμο γύρω μου... Μοιάζουν όλοι τρελλαμένοι! Αρπάζονται με το παραμικρό! Τους λείπει η ηρεμία! Τα πιο κουφά περιστατικά δε, τα βλέπεις συνήθως στα μέσα μαζικής μεταφοράς...

Για παράδειγμα στο μετρό... Τις προάλλες κατέβαινα μαζί με τους άλλους από την κυλιόμενη σκάλα. Υποτίθεται ότι στις κυλιόμενες σκάλες πρέπει να στεκόμαστε δεξιά, ώστε όποιος θέλει να μπορεί να κατέβει πιο γρήγορα απ' την αριστερή ουρά. Έτυχε λοιπόν κι ένας ηληκιωμένος κύριος είχε σταθεί αριστερά. Κι ένας κάφρος που στεκόταν από πίσω του, αντί να του πει εκείνη τη στιγμή όμορφα κι ωραία "συγνώμη λίγο να περάσω", μόλις κατέβηκε τη σκάλα άρχισε να τον βρίζει και να τον λέει αγράμματο επειδή "δεν ξέρει να διαβάσει ότι πρέπει να στεκόμαστε δεξιά"... Έτσι φέρονται σ' έναν ηληκιωμένο κύριο; Λες και θα συμβεί κάτι τραγικό αν χάσεις ένα μετρό! Που μετά από 3 λεπτά θα περάσει άλλο...

Προχτές, άλλο πάλι... Ο συρμός έφτασε στον Αγ. Δημήτριο, που είναι τερματικός σταθμός, και άρχισαν να σπρόχνωνται για να βγούν έξω!! Λες και δε θα έβγαιναν όλοι έτσι κι αλλιώς...

Και μια βιασύνη βρε αδερφέ! Μόλις έρχεται ο συρμός, εκεί που στέκεσαι, όπως πρέπει, πίσω από την κόκκινη γραμμή του δαπέδου, ξαφνικά νιώθεις να πέφτει πάνω σου ένα κύμα ανθρώπων, οι οποίοι σπρώχνονται ποιός θα μπει πρώτος μέσα, λες και δε θα είναι ο ίδιος συρμός αν μπεις πρώτος ή τελευταίος, ή λες και αν μπεις πιο γρήγορα μέσα, ο συρμός θα φτάσει πιο γρήγορα στον προορισμό του!

Αλλά τα πιο κουφά συμβαίνουν μέσα στα λεωφορεία... Το λεωφορείο πήχτρα. Εκεί που έχεις καταφέρει να σταθείς κάπου, έρχεται μια κυράτσα και σου ζητάει να κάνεις λίγο στην άκρη να περάσει προς τα μέσα. Εν τω μεταξύ τί καλύτερο έχει πιο μέσα δεν έχω καταλάβει, αφού όλο το λεωφορείο είναι γεμάτο. Εν πάσει περιπτώσει, αφού θέλει να πάει πιο μέσα ας πάει. Περιμένεις λίγο να σταματήσει το λεωφορείο για να μπορέσεις να αφήσεις τη χειρολαβή για να περάσει η κυρά, κι εκείνη σε βρίζει γιατί δεν έκανες στην άκρη μόλις σου το είπε! Λες και θα συμβεί τίποτα τραγικό μετά από 5-6 δευτερόλεπτα! Και φυσικά αν αφήσεις τη χειρολαβή και ξαφνικά φρενάρει το λεωφορείο, μόνο εσύ θα φύγεις, γιατί ως γνωστόν οι "καμικάζι" δεν παθαίνουν τίποτα με τα απότομα φρεναρίσματα!

Βέβαια υπάρχουν και κάφροι "χρήζοντες βοήθεια"... Κάποια φορά μπαίνουν ταυτόχρονα μέσα στο λεωφορείο μια κοπέλα και ακριβώς από πίσω της ένας τύπος με μαγκούρα. Η κοπέλα κάθεται. Κι αυτός αντί να της ζητήσει τη θέση, αρχίζει να τη βρίζει γιατί δε του την άφησε! Τι να κάνουμε τώρα, δυστυχώς δεν έχουμε μάτια και στην πλάτη! Τελικά του έδωσε τη θέση, αλλά λίγη ευγένεια (έστω λίγη!!) ποτέ δεν έβλαψε κανέναν!!

Φυσικά κάτι τέτοια περιστατικά (και άλλα τρίς-χειρότερα, μακάρι να ήταν μόνο αυτά που έγραψα παραπάνω) και μάλιστα σε καθημερινή βάση, ακόμα και όταν δε συμβαίνουν σ' εσένα τον ίδιο, σε προβληματίζουν, σε στενοχωρούν, σε φθείρουν! Τι κάνεις για να τα αντιμετωπίσεις; Δυστυχώς δε μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί απ' ότι φαίνεται έτσι είναι η ζωή, η κοινωνία, ο κόσμος... Προσωπικά, το μόνο που βοηθάει λίγο την κατάσταση είναι ένα mp3 που υπάρχει πάντα μέσα στην τσέπη μου. Κι αυτό γιατί η μουσική πάντα με ηρεμούσε... Αλλά το κακό είναι ότι είτε έχεις την ένταση χαμηλά είτε δυνατά, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα! Γιατί μπορεί να κυκλοφορείς συνέχεια με τ' ακουστικά στ' αφτιά και να μοιάζεις "στον κόσμο σου", αλλά παρόλα αυτά τ' ακούς όλα! Δυστυχώς... Ξέρεις πόσα πράγματα γύρω μου θα ήθελα να μην είχα ακούσει;...