Αχ αυτό το μινοράκι... Τι στο καλό έχει, γιατί είναι τόσο πολύ πιο όμορφο από τη μεγάλη του αδερφή;

Ακούς τραγούδια, ολόκληρα σε Μείζονες συγχορδίες, δυνατά και ευχάριστα, τραγουδάς, το χαίρεσαι. Μόλις τελειώσει όμως έχεις ξεχάσει τι άκουγες. Ακούς μετά τραγούδια δημιουργημένα με ελάσσονες, και καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει μπει μέσα σου, κάτι σε ταξιδεύει στη μελωδία. Κι όταν τελειώσουν αδυνατείς να γυρίσεις αμέσως από εκεί που σ’ έχουν παει, εκεί που σε βρήκε η τελευταία νότα.

Ματζόρε είναι ο σκύλος! Ωραίο, περήφανο ζώο, πάντοτε πιστο και υπάκουο. Μινόρε είναι η γάτα, ναζάρια, ανεξάρτητη, υπέροχα μελαγχολική και ταξιδιάρα!

Στις Μείζονες όλα είναι προκαθορισμένα. Λίγες θα είναι οι εκπλήξεις (ξένες νότες), όλα θα κυλίσουν ήρεμα. Έχουν τις διέσεις τους, έχουν τις υφέσεις τους, όλα όπως τα σχεδιάσαμε. Με τις μινόρε ποτέ δε ξέρεις, έχουν μια εκδοχή για κάθε περίσταση, μια έκφραση για κάθε συναίσθημα. Έχουν και δεν έχουν προγαγωγέα, αλλάζουν τη κάθε συγχορδία σε ότι τους καπνίσει, σου προσφέρουν τις διακυμάνσεις της ζωής στο πιάτο, να τις γνωρίσεις και να τις αγαπήσεις.

Όπως σ’όλα σ’αυτή τη ζωή, η γλύκα είναι στο συναίσθημα, το οποίο είναι πάντοτε θολό, περίεργο, έτοιμο να χαθεί. Είναι όμως όμορφο, γιατί είναι αυθεντικό. Δε ξεγελιέται, δεν επηρεάζεται από κανέναν κι από τίποτα. Ωραίος ο ήλιος, μα τι καλύτερο από το ηλιοβασίλεμα.

Γι’ αυτό σου λέω Ματζόρε μου, είσαι ωραία, σ’ εκτιμούμε πολύ σαν κλίμακα και σα συγχορδία δε λέω..... αλλά να...μη μας παρεξηγείς...καταλαβαίνεις τώρα... όχι ότι δε σ’αγαπάμε κι εσένα... απλά ξέρεις... είναι κι αυτό το άτιμο...το μινοράκι...

Φώτο: πουλιά σαν τις νότες μιας μινόρε, θέλουν να πετάξουν, να φύγουν από το πεντάγραμμο. Πηγή: www.dpgr.gr