Και πάλι η αφορμή που γράφω είναι ταξιτζής...

Παρακολούθησα στο Βεάκειο μια καταπληκτική συναυλία-αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, με την Αναστασία Μουτσάτσου, τον Παντελή Θαλασσινό και την ορχήστρα "Έμμετρον" να ερμηνεύουν τραγούδια από τον "Επιτάφιο", τα "18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας", τη "Ρωμιοσύνη", τις "Γειτονιές του κόσμου" και το "Καπνισμένο τσουκάλι", και την ηθοποιό Μπέσυ Μάλφα να απαγγέλει ποιήματα του Ρίτσου. Μου άρεσε πολύ αυτή η συναυλία, η οποία παρόλο που διήρκεσε κάτω από 2 ώρες πραγματικά με γέμισε, άκουσα μερικά από τα πολύ αγαπημένα μου έργα, επίσης αγαπημένους τραγουδιστές και, είναι γεγονός ότι το Βεάκειο και η τοποθεσία του είναι ό,τι πρέπει για υο καλοκαιράκι. 'Εφυγα από εκεί μέσ' την καλή χαρά, αλλά... πάλι δεν άργησα να προσγειωθώ απότομα στην πραγματικότητα... (εξ' ού και τα "Γρεμοτσκίσματα" στον τίτλο του post...)

Στο ταξί που μπήκα, το ραδιόφωνο ήταν συντονισμένο στον Ρυθμό 9.49. Νομίζω πως καταλαβαίνετε τί σημαίνει αυτό... Είναι που είναι τα τραγούδια που παίζει "πάρ' το ένα και χτύπα το άλλο", πόσο μάλλον μετά από συναυλία για τον Ρίτσο! Απορώ πώς μπορεί ο κόσμος και ακούει αυτά τα κατασκευάσματα! Κάτι στίχοι σαδομαζοχιστικοί...

Μα, πάρε στίχο τώρα:

"Για σένα μάτια μου χαλάλι
που έφτασα σ'αυτό το χάλι.
Ήπια απόψε ένα μπουκάλι,
καταστράφηκα για σένα"

Ε sorry, κι αυτός είναι μ@^@κ@$ που κάθεται και χαλιέται για μία που τον φτύνει (υποθέτω), κι αυτή είναι ποut@ν@ που φτάνει κάποιον σε τέτοιο σημείο!!!!


Άλλο:

δεν θυμάμαι ακριβώς το στίχο, πάντως μας έπρηξε να λέει συνέχεια
μα δεν τελειώσαμε / σου λέω δεν τελειώσαμε εμείς / και δεν τελειώσαμε / και δεν τελειώσαμε... (δεν είναι αυτό του Ρέμου, ένα άλλο είναι)

Και τί με νοιάζει εμένα ρε φίλε τί κάνετε εσείς στο... κρεβάτι σας(!);;;;

Άλλο: Αγγελική Ηλιάδη -τί να πεις...
"Εγώ μιλάω με τη καρδιά μου", και εγώ, κι εγώ, κι εγώ

Στ' @ρχ|δι@ μου κι εμένα τί κάνεις εσύ!!!

Χατζηγιάννης -άλλος αυτός...

"Όταν εσύ θα λες φύγε
τότε αχώριστη θα ‘μαι σκιά
κι όταν ακούσω το έλα
τότε θα φύγω ξανά μακριά.
Όταν εσύ θα λες όχι
σα να ‘χω ακούσει το ναι θ’ αντιδρώ"

Ε άντε γ@μή$ου ρε μ@^@κ@ μας τα 'πρηξες!!!!!

Άλλο:

Όπου κι αν πας για μένα θα ρωτάς
όπου κι αν πας εμένα θα ζητάς
όπου κι αν πας σε μένα θα γυρνάς
(κάτι τέτοιο τέλος πάντων...)

Και γιατί να γυρνάω πάντα σ' εσένα;;;; Ποιός νομίζεις ότι είσαι ρε φίλε;;;;;

Άλλο:

"Αν σου λείπω μόνο ήθελα να ξέρω
αν πονάς μακρυά μου, όπως υποφέρω
αν με σκέφτεσαι τα βράδια, πού γυρίζεις
κι αν τα χείλη σου σε άλλα τα χαρίζεις"

Εσύ τι λές;; Άμα χωρίσατε, δεν θα 'χει βρει άλλον;;; Θα κάθεται και θα σκέφτεται εσένα;;;

Άλλο:

"Να σ΄αγαπάει να του πεις
να ΄σαι εσύ τα πάντα
όλη η ζωή του να΄σαι εσύ
Να σ΄αγαπάει να του πεις
όλα να στα δώσει
όσα δεν κατάφερε κανείς
όπως εγώ να σ΄αγαπάει να του πεις"

Τι λε ρε φίλε;;; Δηλαδή ο άλλος είναι βούζος και θα πρέπει να του πεις εσύ πώς θα αγαπάει την πρώην σου;;;;

ΕΛΕΟΣ!!! Θα μου πείτε τώρα... Τί κάθομαι και αναλύω τέτοιου είδους στίχους... Έλα ντε! Εγώ όμως έτσι έχω μάθει! Να δίνω σημασία στα τραγούδια! Αλλά τώρα καταλαβαίνω γιατί πολλοί δεν δίνουν καθόλου σημασία, και απλώς ακούνε αφηρημένα ό,τι τραγουδάκια παίζει το ράδιο. Κατά βάθος τους λυπάμαι. Δεν έχουν νιώσει ποτέ τη συγκίνηση που μπορεί να σου δώσει ένα τραγούδι... Δεν τους έχει τύχει ποτέ να τους πιάσει ταχυπαλμία ακούγοντας ένα τραγούδι που ήθελαν πολύ σε μια συναυλία(;) -μάλλον πρέπει να πω σε ένα κέντρο καλύτερα... Δεν τους έχει συμβεί ποτέ να κλάψουν ακούγοντας ένα τραγούδι...

Γι' αυτό ας επανέλθουμε στον Ρίτσο, με μερικά βίντεο...