-`Οχι κύριε, δε θέλω να μάθω σαντούρι!!! Εγώ θέλω την πρώτη μου επιλογή, κιθάρα!!

- Βρε Αλεξάνδρα μου, υπάρχει πρόβλημα με τους καθηγητές της κιθάρας... κι έτσι η κυρία που φτιάχνει το πρόγραμμα, σε έβαλε στην δεύτερή σου επιλογή, το σαντούρι...

- Μα τι λέτε κύριε, πώς θα μάθω εγώ αυτό το πράγμα;;; Εγώ ήρθα στο Μουσικό Σχολείο για να μάθω κιθάρα!!!

- Τουλάχιστον ας κάνουμε μερικά μαθήματα και μετά βλέπεις πώς θα σου φαίνεται....

Κάπως έτσι είχε ο διάλογός μου με την Αλεξάνδρα, μαθήτρια της Α' γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Πατρών την αρχή της περσυνής σχολικής χρονιάς. Μετά από μερικά μαθήματα είδε ότι της άρεσε, και βελτιωνόταν συνεχώς. Περιττό να προσθέσω ότι άλλαξε η γνώμη της για το ποιο όργανο τελικά θα ήθελε να μάθει... Τόσο πολύ άλλαξε, που άρχιζα να την πειράζω....

-Ξέρεις, Αλεξάνδρα...... τελικά η κυρία που φτιάχνει το πρόγραμμα έλυσε το πρόβλημα με την κιθάρα, κι έτσι θα κάνεις κιθάρα!

- Τι λέτε κύριε, δεν είστε με τα καλά σας!!!!! Ας πάει άλλος να κάνει κιθάρα, εγώ θέλω σαντούρι!!!!!

Καθ' όλη την πορεία της σχολικής χρονιάς, μου έδινε μεγάλη χαρά, που όχι μόνο η Αλεξάνδρα, αλλά και άλλες φίλες της - μαθήτριές μου - όταν η αίθουσα που είχα το σαντούρι ήταν ελεύθερη, με κάθε ευκαιρία κενού ή διαλείμματος έτρεχαν για εξάσκηση.

Την περίπτωση της Αλεξάνδρας τη θεωρούσα ως ένα τυχαίο μεμονωμένο περιστατικό. Με αφορμή όμως ένα ανάλογο περιστατικό με έναν ακόμη μαθητή της φετινής Α' γυμνασίου, μάλλον αναθεωρώ τις σκέψεις μου...  Κι έτσι αναρωτιέμαι όλο και περισσότερο : τελικά, γιατί τα παραδοσιακά όργανα να είναι τόσο αδικημένα;;; γιατί όλος ο κόσμος να τρελλαίνεται για την κιθάρα, τα ντραμς και το αρμόνιο... και να υπάρχει πλήρης άγνοια για την ομορφιά της παραδοσιακής μουσικής μας;;;;; `Ολα τα όργανα φυσικά έχουν τη χάρη τους, αλλά γιατί τέτοιο μονόπλευρο ενδιαφέρον προς μια συγκεκριμένη 'ομάδα' οργάνων;;;