Κι η μελαγχολία συνεχίζεται...Τώρα θα τα θυμηθώ όλα. Όλα! Υγρασία, μια τέτοια νύχτα και...Ξέρετε. Γνωστή η αιτία θλίψης μιας έφηβης. Αιώνες τώρα είναι η ίδια! Ένα πρόσωπο που θα θέλαμε πολύ να ήταν εδώ μαζί μας, όμως είναι μακριά και δεν ξέρουμε καν αν μας σκέφτετε. Μάλλον ξέρουμε πως δεν το κάνει, αλλά παραμυθιαζόμαστε πως "μπορεί", "ίσως" ή "πιθανόν" μας σκέφτετε. Χαζά πράγματα! Σχεδόν ποτέ δε συμβαίνει. Κι αν συμβεί είναι για εντελώς διαφορετικό λόγο...Ποτέ δε μας σκέφτονται έτσι όπως θα θέλαμε εμείς. Ξέρετε...

Βάζουμε μουσική μπας και σπάσουμε τη σιωπή της Χαρούλας. Εδώ και...μπόλικη ωρίτσα μου κρατάει συντροφιά με την πανσέληνο και τα μινοράκια της...και λοιπά από την Οδό Νεφέλης. Τελικά, είμαι μαζωχίστρια. Μ' αρέσει να χαλιέμαι! 

Όχι, δεν έχω πιει. Ενώ θα μπορούσα σ' αυτή την πανσέληνο να προσφέρω κι έναν πανσέλοινο! Μπα...αν είναι από αυτές τις πρώτες απογοητεύσεις να γίνομαι χάλια..πάει! Αλλά πάλι, εφηβεία χωρίς απογοητεύσεις δεν είναι εφηβεία!

Βάζω κι άλλη Χαρούλα. Προχωράει η playlist. Βγαίνουμε από τα χωράφια της και μπαίνουμε στα "Κορίτσια της συγγνώμης". Μιζεριάζουμε και μ' αυτό. Προχωράει κι άλλο ώσπου φτάνει στο κομμάτι που μας καίει περισσότερο απ' τ' άλλα. Σ' αυτόν τον αναθεματισμένο "Φύλακα Άγγελο"...Κι εδώ μπαίνουν και κάτι σκουπιδάκια στα μάτια. Ξέρετε...απ' τα γνωστά που χουν μπει και σε σας. 

Κολλάω στους στίχους...αυτό το τραγούδι τελικά είναι...είναι το άτιμο! Για κακή μου τύχη κατάλληλο. Γμτ..!

Μονάχα εγώ να 'μαι καλά, ε? Μα για να είμαι καλά δε θέλω τον Κότσιρα, θέλω τον...Ξέρετε!!

Και πάει λέγοντας...

"Μονάχα εσύ να 'σαι καλά

μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ...

Μπορεί να ζούμε χωριστά

μα τότε ζήσαμε μια αγάπη..."

Υπάρχουν κάποια τραγούδια που λες πως γράφτηκαν για σένα κι άλλα που λες..."Παίζουν με τον πόνο μου?". Αμ, ναι! Με τον πόνο μου παίζουν! Κι ιδιαίτερα αυτή η σουπιά η Λίνα! Η σιγανοπαπαδιά...δεν ξέρει τι ζημιά μπορεί να κάνει μ' αυτά που γράφει. Ξέρετε...

Εκέινη μου λέει μέσα από τη φωνή-ποιας άλλης!-της Χαρούλας μου...

"Θυμάσαι, ώρα σου καλή όπου και να ΄σαι..." και συνεχίζει με αυτά που δε βρήκαμε ν' αξίζει κι άφησε αυτός ο καιρός τη μνήμη μας να το συνεχίζει...

"Θυμάμαι, τίποτα δεν άξιζε να πάμε..." τίποτα από αυτά τα πράγματα που έφτασα τώρα, μ' έκανε η ζωή να μπορώ, να τα λέω για δώρα. Ναι, πλέον για μένα εκείνες οι στιγμές είναι δώρα...

Άτιμοι, σας αρέσει να κλαίω...Δεν πειράζει, όπως είπε κι η φίλτατη Σκάρλετ: Αύριο είναι μια άλλη μέρα!

Καληνύχτα, παιδιά και Pastella...κολλάει αυτό που σ' έπιασε. Κι είναι κι επώδυνο ντίαρ! 

Καληνύχτα...