By Leonard Cohen:

Its four in the morning, the end of december
Im writing you now just to see if youre better
New york is cold, but I like where Im living
Theres music on clinton street all through the evening.

I hear that youre building your little house deep in the desert
Youre living for nothing now, I hope youre keeping some kind of record.

Yes, and jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear
Did you ever go clear?

Ah, the last time we saw you you looked so much older
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder
Youd been to the station to meet every train
And you came home without lili marlene

And you treated my woman to a flake of your life
And when she came back she was nobodys wife.

Well I see you there with the rose in your teeth
One more thin gypsy thief
Well I see janes awake --

She sends her regards.
And what can I tell you my brother, my killer
What can I possibly say?
I guess that I miss you, I guess I forgive you
Im glad you stood in my way.

If you ever come by here, for jane or for me
Your enemy is sleeping, and his woman is free.

Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes
I thought it was there for good so I never tried.

And jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear.

Από τη Λίνα Νικολακοπούλου:

Όλο τ’ απόγευμα δεν είπα τίποτα
κρύβω τα λόγια μου μ’ ένα τσιγάρο
έξω τα χρώματα σβήνουν και χάνονται
κλείνω τα μάτια μου ανάσα να πάρω

Πώς βραδιάζει νωρίς
όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής
το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει
μοναξιά και καπνό

Και μένω, κάτω απ’ τα κίτρινα φώτα
στην πόλη που χώραγε πρώτα
τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
Σ’ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα
στην πόλη που χώραγε πρώτα
τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
να λέει "σ’ αγαπώ"

Όλο τ’ απόγευμα σ’ ένα παράθυρο
και κάτω αδιάφορα ο κόσμος περνάει
κάποιο ραδιόφωνο, μόλις που ακούγεται
δίχως φτερά η ζωή μου πού πάει

Πώς βραδιάζει νωρίς
όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής
το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει
μοναξιά και καπνό

Και μένω, κάτω απ’ τα κίτρινα φώτα
στην πόλη που χώραγε πρώτα
τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
Σ’ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα
στην πόλη που χώραγε πρώτα
τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
να λέει "σ’ αγαπώ".

Ένα τραγούδι του Κοέν, που έχει διασκευαστεί από τη Λ. Νικολακοπούλου. Αν και μ' αρέσει ο Κοέν, θεωρώ πως είναι μια πολύ καλή διασκευή. Επειδή κάποιοι θαυμαστές του δημιουργού μόνο που δεν τη στείλανε στο απόσπασμα τη γυναίκα, γιατί δεν τους αρέσουν οι διασκευές, εγώ κάπως...εκνευρίστηκα. Γιατί αυτό δείχνει έναν άνθρωπο στενόμυαλο. Οκ, σεβασμό στο original πράγμα, αλλά ο ίδιος είχε δώσει την άδειά του για τη διασκευή, η οποία κατά τη γνώμη μου ήταν και πετυχημένη.

So...βλέπετε και κρίνετε...

(Υ.Γ.: Η ενορχήστρωση στο live της Γαλάνη μου άρεσε πολύ περισσότερο από τη studio version του. Και δεν παίζει ρόλο η ποιότητα του ήχου, αλλά τα όργανα που χρησιμοποιήσε αυτός που την έκανε..έσπασε τη μονοτονία)

Επίσης, αν είστε τόσο φανατικοί θαυμαστές του κου L. Cohen (του οποίου δηλώνω θαυμάστρια) μη με κράξετε με σχόλια, αλλά-σας παρακαλώ, κυρίως για την αισθητική του blog- στείλτε πμ!