Θυμάμαι στη πρώτη γυμνασίου , πως ξεκινησαν ολα, η καινουρια χρονια και μονη μου . Ευτυχως υπηρξε ενα κοριτσι , που στην αρχη με βοηθησε να μην νιωθω ανετα και να μην αισθανομαι μονη μου . Το μονο πραγμα που με ενοχλουσε ηταν πως με τη συγκεκριμενη κοπελα οι σχεσεις μας δεν ηταν καθολου καλες  στο δημοτικο. Στην αρχη λοιπον , πιστευα πως την ειχα κρινει αυστηρα και πως εκανα λαθος και ετσι μεσα σε λιγο χρονικο διαστημα " δεσαμε"....με το παροδο του χρονου ομως και καθως γνωρισε ενα αγορι , ο οποιος ηταν φιλος μου και εγινε κατι μεταξυ τους , αρχισε τις ζηλιες, οτι δεν θελει να του μιλαω , να τον πλησιαζω και γενικοτερα ολα αυτα που ακους σε κοριτσιστικους καυγαδες για αγορια. Ετσι και εγω οπως και ολοι οι αλλοι προσπαθουσαμε να της εξηγησουμε πως ολα αυτα τα φανταζεται και να μην γινεται υπερβολικη. Το αποτελεσμα ηταν πως οχι μονο δεν μας ακουσε , αλλα αλλαξε ριζικα το χαρακτηρα της μεσα σε ενα καλοκαιρι και απο τοτε δεν μιλαει σε κανενα . Φτασαμε πλεον πρωτη λυκειου και φετος αποφασισε πως επρεπε να αλλαξει τμημα γιατι κανεις δεν ηταν αρκετα καλος και του επιπεδου της. Τελικα ισχυει αυτο που λενε πως για ενα αγορι καταστρεφονται φιλιες και οχι μονο??? Γιατι πρεπει η ζηλια να κυριαρχει και να μην επιτρεπει στον αλλο να δει ξεκαθαρα???