«Πώς τα πήγε η συναυλία σας; Είχε επιτυχία ο «Μεσσίας»; Εντάξει, δεκτές οι ερωτήσεις, αλλά εδώ θέλουμε άλλα να πούμε. Και το κείμενο αυτό δεν μπορεί παρά να έχει προσωπικό χαρακτήρα. Αφορά σκέψεις για το "ταξίδι" που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν, στα μέσα του Γενάρη, και που χθες έφτασε στον πρώτο μεγάλο σταθμό του. Όταν τον Νοέμβρη του 2008 ο μαέστρος μας μίλησε για την σκέψη του να συνεργαστούμε με την Χορωδία του Α.Π.Θ. για να παρουσιαστεί ολοκληρωμένος ο "Μεσσίας" στη Θεσσαλονίκη, οι πρώτες σκέψεις είχαν να κάνουν με την τιμή που σήμαινε για την Νέα Χορωδία Καλαμαριάς η προοπτική μιας τέτοιας συνεργασίας. Γνωρίζαμε ότι η Χορωδία του ΑΠΘ έχει πίσω της δεκαετίες προσφοράς στην χορωδιακή τέχνη, όπως και ότι στα μέλη της περιλαμβάνονται άνθρωποι που έχουν επαγγελματική σχέση με την μουσική. Το αυθόρμητο "ναι" στην πρόταση του μαέστρου και η άμεση αποδοχή των απαιτήσεων του (πιο εντατικές πρόβες αλλά και εντατική προσωπική μελέτη) ήταν καρπός μιας προσωπικής σχέσης που έχει καταφέρει να χτίσει ο μαέστρος με όλους τους χορωδούς - νομίζω ότι οι περισσότεροι δεν συνειδητοποιούσαμε το βάρος που σήμαινε αυτό το "ναι" στον προσωπικό μας ελεύθερο χρόνο. Από την άλλη δεν γνωρίζαμε βέβαια και την μαγεία της μύησης σε ένα ολοκληρωμένο ορατόριο, στο πιο δημοφιλές μάλιστα έργο της θρησκευτικής μουσικής. Για τους περισσότερους από μας - που η σχέση μας με το τραγούδι είναι ερασιτεχνική - το να αναμετρηθούμε με ένα μουσικό έργο που έχει πίσω του τέτοια παράδοση εκτελέσεων, που το μουσικό κείμενο των χορωδιακών του μερών ξεπερνά τις 100 σελίδες ήταν ένα "στοίχημα" που το δοκιμάζαμε για πρώτη φορά. Το αν ο καθένας από μας προσωπικά κέρδισε αυτό το στοίχημα είναι κάτι διαφορετικό από το αν η Νέα Χορωδία συνολικά ανταποκρίθηκε στο βάρος που ανέλαβε. Γιατί το πρώτο είναι κάτι που ο καθένας το ξέρει για τον εαυτό του, και το δεύτερο είναι κάτι που πρέπει να το πουν άλλοι για μας, και μάλιστα αν οι γνώσεις τους εγγυώνται την αξιοπιστία τους, είμαστε όχι απλώς πρόθυμοι αλλά ανυπόμονοι να δεχθούμε την κριτική τους. Γι' αυτό λοιπόν καταθέτουμε μόνο τα προσωπικά μας συναισθήματα: την ευχαρίστηση που μας προσέφερε αυτό το ταξίδι της γνώσης, την αγωνία του να αγγίξουμε έστω ένα υψηλό επίπεδο εκτέλεσης του έργου, την θέληση να διαλύσουμε τις προκαταλήψεις που υπάρχουν στη χώρα μας για το τι σημαίνει "χορωδία" ( μια ομάδα ανθρώπων που κάνει το κέφι της, κάτι σαν ΚΑΠΗ, ή που στην καλύτερη περίπτωση "ψέλνει" ), την περηφάνια μας για τα "μπράβο" που ακούσαμε στο τέλος. Και επειδή είμαστε άνθρωποι, κι έχουμε και τις σκοτεινές μας πλευρές, να το πούμε κι αυτό: δυστυχώς στο χώρο των ακροατών της λεγόμενης "κλασικής μουσικής" εκδηλώνεται συχνά ένας σνομπισμός από ανθρώπους που θα έσπευδαν να χειροκροτήσουν την Συμφωνική του Gumbolzkirchen ( ακόμη κι αν δεν ξέρουν που βρίσκεται αυτό ) και θα κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι στο άκουσμα του " Συμφωνική Ορχήστρα και Νέα Χορωδία Καλαμαριάς" ( ακόμη κι αν δεν την έχουν ακούσει ποτέ). Από την άλλη εκδηλώνεται παράλληλα και ένας άλλου τύπου σνομπισμός, απ΄όσους αρνούνται να ξεφύγουν απ' όσα έμαθαν (;) να ακούν και χτυπούν προσπάθειες που φιλοδοξούν να ανοίξουν χαραμάδες που θα μας βοηθήσουν να δούμε νέα μουσικά τοπία. Ανάμεσα σ' αυτές τις συμπληγάδες έχουμε μάθει να κινούμαστε με υπομονή και επιμονή - και την "Ιθάκη" δεν την θέλουμε - εμείς το ταξίδι θέλουμε... Ε, λοιπόν, πάμε γι' άλλα φίλοι και φίλες...

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΑΝΚΟΡ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ