Καταπληκτικό, του Νίκου Ξυδάκη, το παραθέτω από την Καθημερινή της Κυριακής:

(...) σμίγει το χτύπημα στις ράγες με την electronica, ίδιοι χτύποι ανά λεπτό, 120 bpm. Οι λάμπες φθορισμού φωτίζουν τα πρόσωπα απόκοσμα, ψυχραίνουν τα πάντα, δείχνουν αχνές τις αυλακιές και τις ρυτίδες, αντανακλούν σε inox και δερμάτινα, παγώνουν τα ρούχα, το φθορίζον φως ψύχει τη ζωή επιτόπου και την κάνει βίντεο, εικόνα κορεσμένη, καμένη, υψηλού κοντράστ, με μονταρίσματα slow και freeze, κι ό ήχος απ’ όλα τα ακουστικά μιξάρεται κι αυτός και φτιάχνει μια μιγαδική μουσική, απ’ όλα δι’ όλους, τούμπες, τρομπόνια και ηλεκτρικά ριφ, λούπες και νταμπ, μπουζούκια, μαντολίνα, ένα ηχητικό βίντεο mix ατελεύτητο, διακόπτει στις στάσεις, και προσθαφαιρούνται ακουστικά λευκά και μαύρα, φρέσκοι ήχοι μιξάρονται, καινούργια πρόσωπα, κουρασμένα ή ζωηρά, πάνε στο σπίτι ή σε θορυβώδες ραντεβού με υποσχέσεις, προσδοκίες, κι όλα υφαίνονται στο σάουντρακ της αστικής ζωής. (...) Τα ακουστικά γλιστράνε από τα αυτιά μου. Πλάι μου ακούω ένα τσικ-τσικ-τσικ από τα ακουστικά του διπλανού μου νεαρού. Προσπαθώ να μαντέψω: Τι; Ποιος; Πού πάει; Ανώφελο, το ίδιο ακούμε. Φοράω πάλι τα ακουστικά.

Μ' έβαλε σε σκέψεις αυτό το κείμενο. Υπέροχα μελαγχολικό, σαν κρυφό παράπονο, δίνει με εικόνες και ήχους μια συνηθισμένη μετακίνηση με τα ΜΜΜ στην Αθήνα. Και τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφει.

Έτσι ακριβώς. Έτσι, δυστυχώς.

Γίνονται κι οι μουσικές σειρήνες, που μας κρατάνε μακριά από τους ανθρώπους γύρω μας. Κλεισμένοι στον εαυτό μας, στα ακούσματα και στις σκέψεις μας, ακόμα κι όταν είμαστε έξω, με χιλιάδες ανθρώπους γύρω μας. Τι εποχή κι αυτή!

Κάθε μέρα μπαίνω στο τρόλεϋ από Παγκράτι. Συχνά, το τελευταίο χρόνο με ακουστικά στ' αυτιά. Μια μέρα, βαρέθηκα τη μουσική, τα έβγαλα λίγο από τα αυτιά μου. Και άκουσα την κυρία πίσω μου που ζητούσε να της ακυρώσω το εισητήριο με ένα γλυκό χαμόγελο, άκουσα δυο οδηγούς να μαλώνουν, κάτι συνθήματα από μια πορεία στη Σταδίου. Άκουσα το τηλέφωνο που χτυπούσε και μάλλον δε θα το σήκωνα αν είχα τα ακουστικά στ'αυτιά. Άκουσα επίσης μια συζήτηση για το που θα κατέβει ένας τουρίστας για να πάει στο Μουσείο, και τους βοήθησα γιατί δεν ήξεραν. Κατάλαβα ακόμη, πως παίζει μουσική και από τα ηχεία του λεωφορίου (κι όμως!). Δεύτερο πρόγραμμα μάλιστα!

Και συνειδητοποίησα πως το αληθινό σαουντρακ της πόλης μας, είναι αυτό. Είναι οι άνθρωποι, κι όχι η μουσική τους. Κι αυτό είναι που αξίζει να το έχεις στ'αυτιά σου. Την ίδια την πόλη, που αρνούμαστε ή μάλλον δε μπορούμε να αφουγκραστούμε. Αυτά που τα θεωρούμε τόσο κοινά, τόσο βαρετά ή και άσχημα πολλές φορές. Και προτιμάμε τη μουσική μας, να μας κρατήσει συντροφιά μέχρι τον προορισμό.

Όμως το πήρα απόφαση. Δε θα ξαναπάρω το ipod.

Θέλω να ακούσω τι μου λέει αυτή η πόλη...

Y.Σ. http://vlemma.wordpress.com Yπέροχο blog...