Δύσκολο να το καταλάβει κανείς...Ύστερα από πολλές σαχλές δημοσιεύσεις, είπα ν' ασχοληθώ με τη φράση που με τριγυρίζει εδώ και καιρό. Βασικά, από τότε που ασχολήθηκα με τον Κ. Αξελό. Δεν τον ήξερα τον κύριο πριν πεθάνει και λυπάμαι γι' αυτό. Τη φράση τη βρήκα στην Ελευθεροτυπία όταν διάβαζα για την κηδεία του. Έχω ήδη ανατριχιάσει..!

 Πρόκειται για τη ζωή. Και το τέλος της. Κι όταν φτάσεις σ' αυτό τι? Δύσκολο να το συλλάβει κανείς, δύσκολο να το αφομοιώσει κι ακόμη πιο δύσκολο να το εξηγήσει σ' άλλους. Αλλά καλά τα 'πε ο Πίνδαρος (Πυθιόνικος 8, 95-96). Παραδόξως κι ασχέτως μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος "τ' όνειρο του Άδη είναι ο ουρανός". Άσχετα, αλλά με κοινά. Ο άνθρωπος είναι φως, κοιτάει ψηλά, προοδεύει (άνω + θρώσκω). Ο Άδης είναι ο κόσμος των σκιών. Όποιος μπορεί να με καταλάβει...

 Ο άνθρωπος είναι το όνειρο μιας σκιάς. Άρα δεν είναι σκιά, είναι κάτι πιο πάνω! Σοφός ο γέροντας, αλλά δεν μπορεί να αναστηθεί και να 'ρθει στο σήμερα ν' αποδώσει με τέτοιο λυρισμό τις έννοιες. Δεν απαντά αυτό, όμως, στο μακράν φιλοσοφικό ερώτημα: Τι είναι ο άνθρωπος.

 Η σκιά ονειρεύεται αυτό που δεν μπορεί να γίνει. Φως με υλική υπόσταση. Αυτό είναι μια προσωπική προσέγγιση στο θέμα, αφού χρειάζομαι να πιστεύω πως υπάρχει το φως μέσα μας. Θέλω να πιστεύω σ' αυτή τη νίκη του καλού ενάντια στο κακό. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

Αξίες...