Αυτός ο τίτλος ταιριάζει, γιατί άρχισα ν' ακούω Καίτη Χωματά το καλοκαίρι που τελείωνα την έκτη Δημοτικού! Τη λάτρεψα αυτή τη γυναίκα κι ας μην την είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της αρχής της μουσικής μου εφηβείας.

Θυμάμαι, στο μάθημα της μουσικής, τραγουδάγαμε το "Να διώξω τα σύννεφα". Πολύ αργότερα έμαθα πως αυτό το ποίημα ήταν της Ηλέκτρας Παπακώστα σε στίχους του αξέχαστου Άκου Δασκαλόπουλου (σταθμός στις μουσικές αναζητήσεις μου). Ποίηση λέμε και κλαίμε!

Και κάπου εδώ έρχεται το γνωστό ερώτημα: Γιατί να γεννηθώ σε λάθος εποχή, ε? Μα γιατί? Τόσο ωραίες μπουάτ που έχουν κλείσει (βλ. Εσπερίδες), τόσο ωραίες εποχές που δε γυρίζουν πίσω. Κι η μουσική βιομηχανία να πάει κατά διαόλου...

Και πάλι Καίτη Χωματά...φωνή! Nouvelle Vague!

http://www.lifo.gr/mag/features/814

Και, ναι, θα ήθελα να τη δω σε νέα τραγούδια. Θέλω να περιμένω κάτι καινούργιο απ' αυτή τη γυναίκα. Το θέλω πολύ! Θέλω ν' ανατριχιάσω ξανά με τη φωνή της. Έστω και ν' απαγγέλει..Το μόνο που θέλω είναι να μη χαθεί αυτή η φωνή. Σα ν' ακούγομαι ολίγον παράλογη, αλλά καταλάβετε την αγωνία της εποχής μου...Τέσπα! Δεν είναι στο χέρι μου ν' αναστήσω τη μουσική του 20 αιώνα. (Κρίμα..!)

Από την τελευταία της εμφάνιση στην εκπομπή "Στην υγειά μας" (16/1/2010).