Πάντα ήθελα να είμαι σούπερ ήρωας...Να έχω κάποια ικανότητα που ένας κοινός θνητός δεν την έχει!

Ποια όμως θα μου ταίριαζε?

Catwoman: Θεϊκό κορμί, ντυμένο με μαύρο likra, σαγηνευτική κίνηση αίλουρου, λαμπερά γατίσια μάτια...Ως εδώ καλά! Η πολύ παρέα με γάτες όμως με παραπέμπει σε καμιά 40χρονη ξιπασμένη γεροντοκόρη που δεν έχει κοινωνικές συναναστροφές και κάθεται σπίτι της και κλαίγεται στις γάτες της!! Μπα...παμε άλλο!!!

Ζήνα: Νταρντάνα γυναίκα, με μοναδική κραυγή πολέμου, που πηδάει από δω κι από κει σαν τον Μελισσανίδη, θανατηφόρα, που με δυο κινήσεις σου κόβει τη ροή του αίματος προς τον εγκέφαλο και σε 10 δευτερόλεπτα έχεις πεθάνει...Αλλά μπα...αυτό το Chakram ρε παιδάκι μου...πολύ μανουβριάρικο...το πετάς λεει σαν μπούμερανγκ, κόβει κεφάλια και επιστρέφει. Σώπα τώρα βρε αδερφέ...και ποιος το κυνηγάει άμα δε βρει στόχο; Δε βαριέσαι! Άσε που αυτή με τη Γαβριέλλα φίκι φίκι.... Δε μου ταιριάζει πάμε σε άλλο!

Invisible Woman: Ναι μωρέ εκείνη από τους Fantastic 4. Ξανθιά, όμορφη, γυναίκα αυτουνού που έχει την ικανότητα να απλώνονται τα άκρα του (μμμ δελεαστικό) κι εκεί που αυτός κάθεται στο δερμάτινο καναπέ κι έχει στο ένα χέρι το τηλεκοντρόλ και κάνει ζάπινγκ το άλλο είναι στην κουζίνα και ψήνει καφέ...Αυτή που λες, εκεί που τα παίρνει κάνει ένα «παφ» κι εξαφανίζεται και μη τον είδατε τον Μανωλιό...αλλά άμα χαλάσει το σύστημα κι αλλού με ψάχνουνε κι αλλού με βρίσκουνε;;; Μπα ούτε κι αυτό!!!

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ...μάλλον είμαι ήδη Super Hero! Το παρατήρησα πριν λίγο καιρό γιατί στην δουλειά μου με είχαν χώσει σε ένα γραφείο, μόνη μου, κανείς δεν ερχόταν, κανείς δε με αναζητούσε, ούτε τηλέφωνα χτυπούσαν...ωραίες εποχές!!!!

Πρόσφατα αλλάξανε τα δεδομένα...προβιβάστηκα σε Υπεύθυνη Τμήματος (πσσσσ τι είπες τώρα...κατούρα και λίγο...) κι εκεί άρχισε το πανυγήρι! Τηλέφωνα, meeting, συνάδελφοι έρχονται από άλλα γραφεία και μου λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, μου φέρανε κι έναν νέο συνάδελφο ψηλό, γεροδεμένο, γύρω στα 60, με κοιλιά, ασπρομάλλη (τρελλό πιπίνι...) που δε το κλείνει το ρημάδι! Τι μου κάνει ερωτήσεις, τι τραγουδάει, τι συνομιλεί με την οθόνη του, τι πιάνει την κουβέντα με τους γείτονες...Σήμερα με ρώτησε αν τον πήρε η Bellucci όσο έφτιαχνε καφέ κι αν πάρει λεει να της πω ότι λείπει!!!!!!!!!

Έχω αναπτύξει λοιπόν την ικανότητα να ξεχωρίζω τα σημαντικά (νομιζω τουλάχιστον) και όταν η κουβέντα μετατρέπεται από δουλειάς σε προσωπικό επίπεδο κοιτάω με το ποιο ενδιαφέρον βλέμμα το συνομιλητή μου, κουνάω πάνω κάτω το κεφάλι συγκαταβατικά, αλλά δεν ακούω ΤΙΠΟΤΑ!!!

Τελικά είμαι Super Hero! Πώς να με ονομάσω? The Deaf Force to the rescue?