ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΑ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ

Ζείς καλώς ή κακώς δύο αιώνες κάπου, έχεις γίνει μοιραία ένα με τις πέτρες τις γειτονιάς σου ή και του χωριού σου, δεν σε ξερίζωσε ούτε ο "εθνάρχης" Καραμανλής που αφυδάτωσε, ο ελεεινός και απαίσιος, την πάμπλουτη και ζηλευτή ελληνική ύπαιθρο προκειμένου να έχει συσσωρευμένη φτηνή εργατική δύναμη στα αστικά κέντρα για τους φίλους του τούς βιομηχάνους, και τώρα, ύστερα από τόσες μπόρες και δωσιλογισμούς ήρθαν τα άγρια να διώξουν, να αποτελειώσουν, τα ήμερα.
Ήρθαν τέτοιοι. Τί εμετικό.
Οι τέτοιοι, είναι δίχως μεγάλες διαφορές το ίδιο σχεδόν πράγμα με αυτό που σατύριζε κάποτε ο Χάρυ Κλυνν: Οι "έτσι των έτσι", μωρέ.

Την δεκαετία του '80, οι "έτσι των έτσι", λεξιπένητες, ξενομανείς και άδειοι, ήταν οι τάχατες "πολύ μπροστά". Οι "πολύ προωθημένοι" έναντι του σπασίκλα "γέρου" (πατέρα) και της γενιάς και παράδοσης που εκείνος αντιπροσώπευε, οι της ντισκοτέκ, του "μου την σπας", του "έλα μωρέ δικέ μου", και εν γένει οι της ρεμαλιώδους ρέκλας, του "μοδάτου" πανκ, της καφετέριας και της λοιπής παραφιλολογίας που περιγράφουν οι υποτιθέμενες "ρετρό" και "καλτ" βιντεοταινίες της πλάκας οι οποίες αποτυπώνουν μια χαρά την πολιτισμική πεμπτουσία της φιλότιμης προσπάθειας του Αντρέα Παπαντρέα Β' να βγάλει για τα καλά το μάτι της ελληνικής κοινωνίας και δή της ελληνικής νεολαίας.

Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και οι σημερινοί "έτσι των έτσι", δηλαδή οι μοντέρνοι "πολύ ψαγμένοι" "δικέ μου", είναι μηδενικά πανομοιότυπου μεν διαμετρήματος αλλά ανήκουν σε μια εντελώς διαφορετική τάξη. Ωστόσο το ίδιο ξενομανείς και συμπλεγματικοί, απαίδευτοι, τυχάρπαστοι, μηδαμινοί και εγωπαθείς.

Οι πιο "εκλεκτοί" τέτοιοι, ζούνε συνήθως στα συνασπισμοκρατούμενα Ψυχικά και πέριξ αλλά ντρέπονται οι τραγικά γελοίοι να το πουν. Το κρύβουν. Στην "αριστερή" τους "μόδα" η άμεση επίδειξη δεν είναι αμάρτημα αλλά πρωτογονισμός και "βλαχιά" και "πολιτική μη ορθότης". Είναι ερασιτεχνικά ή και επαγγελματικά "καλλιτεχνίζοντες", ανεξαρτήτως συνυπάρχουσας ιδιότητας. Κυρίως επιδιώκουν να δείχνουν περισσότερο "του λιμανιού". Έχουν λέει και τον δικό τους γαλλικό "Μάη". Τον "Δεκέμβρη" των χαφιέδων και της ουτσεκάδικης σωματεμπορίας, με τις φόρα παρτίδα πλάτες της "επάρατης" Δεξιάς. Συνοπτικά είναι "μποέμ ρομαντικές υπάρξεις", πολύ "πιο πάνω" από την "λαϊκατζίδικη" -και "ρατσιστική" πλέον- "πλέμπα". Είναι τάχατες κουλτουριαρέοι, "αισθητικά" υπεράνω, "με αναζητήσεις" και έχουν το αιώνιο ελιτίστικο μίσος για τούτο τον τόπο και τα λαϊκά στρώματά του που πάντοτε έκαιγε ασίγαστο και μοχθηρό στα πατρογονικά τζάκια τους. Είναι πάντοτε σπουδαγμένοι στα Λονδίνα και στις Νέες Υόρκες και εν γένει στους εκάστοτε "Παρισίους".
Βλέπουν τα πάντα "όπως Αμερική", με "μελαγχολικά γκέτο" και "πολυπολιτισμικές Βαβέλ".
Αποκρύπτουν μεθοδικά τους τόπους μόνιμης διαμονής τους γιατί αυτοί "ήταν εκ γεννετής μποέμ". Ως -κατά βάθος- "αυθεντικοί" "προλετκούλτ" εμπροσθοφύλακες της "διανόησης" είναι υποτίθεται "ένα και το αυτό" με τις λαϊκές μάζες αλλά -προς θεού!- όχι τις εγχώριες, που βρωμοκοπούν "μισαλλοδοξία" και "αγραμματοσύνη" αλλά τις αλλοδαπές, αυτές με το άρωμα "εξωτισμού" και την αποικιοκρατική μελαγχολία της αγγλοσαξωνικής ντεκαντάνς. Το τριτοκοσμικό ρόχαλο, η αφρικανική διάρροια και το αφγανικό ξεντέριασμα τους προκαλεί συνειρμούς από την "προοδευμένη" Δύση. Θυμίζει Μπρονξ, Χάρλεμ, Αμέρικα. Τί ωραία. Όταν όμως σφίγγουν τα γάλατα, από κάθε άποψη, καθαρίζει εξ ορισμού ο μπαμπάς. Υπόθεση ενός-δυό τηλεφωνημάτων είναι εξάλλου όλο κι όλο.

Αποτελούν μάνα εξ ουρανού για κάτι παρακμιακά καφενεδάκια Πομάκων της συνοικίας που έπνεαν τα λοίσθια και τώρα χέζονται στο χρήμα, κατάμεστα από "αρτίστες" θαμώνες που τούς έχει ανατεθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος του εξευτελισμού του ιερού χώρου της Επιδαύρου και το ανέβασμα "αντιεθνικιστικών" εκδοχών τραγωδιών του "εθνικιστή" Αισχύλου.
Όντως, αρχαίοι "εθνικιστές" που υπερασπίστηκαν την γη του πατέρα τους και μετά εξιστόρησαν τον άθλο τους, είναι πράγματι πολύ επικίνδυνοι, γι΄αυτό εντάσσονται και αυτοί στο "αναμορφωτικό" πολυπολιτισμικό στόχαστρο. Πόσο μάλιστα όταν τα ίδια τα αδέρφια τους και οι γείτονές τους, οι ουσιαστικοί συμπολίτες της Δημοκρατίας, καθήλωσαν τις περσικές τριήρεις με τα χέρια τους για να ανακόψουν την υποχώρηση των πανικόβλητων εισβολέων της τότε Νέας Τάξης και να εκδικηθούν μέχρι κεραίας την προσβολή και το απύθμενο θράσσος. Και όταν τους τα έκοψαν, μάγκωσαν τον έντρομο αυτοκρατορικό φασισμό με τα δόντια.
Μεγάλο έγκλημα η υπεράσπιση της πατρώας γης.
Μεγάλο έγκλημα και η παράδοση, η συνοχή και ο λαϊκός χαρακτήρας των λαϊκών ηθών των λαϊκών συνοικιών.


Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια αυτή τάξη, η ίδια αριστοκρατία ακόμη και η ιδεολογική ουρά της, που αφοδεύουν με εργολαβία και ελέω "θεού" στα κάθε λογής πνευματικά ιερά του τόπου μας είναι η ίδια που αλαλάζει ηδονικά και υστερικά, σαν ύαινα, για τον αφανισμό των πραγματικών παραγωγικών στρωμάτων, συνοικία προς συνοικία, σπίτι προς σπίτι, σπιθαμή προς σπιθαμή, όπως ο Χάρος που βγαίνει παγανιά και τα σαρώνει όλα. Γνήσια Κατοχή. Νεοταξικό Θανατικό. Γρυλίζει αυτή η εμετική τάξη από ζωώδη ευχαρίστηση για τον αφανισμό του λαϊκού στοιχείου και των ανθρώπων του μόχθου και μετά, για να επικυρώσει το πούστικο έγκλημα της αστικής θρασυδειλίας επισκέπτεται τον επίκεντρο του εγκλήματος για να εξετάσει τα συντρίμια και να πιστοποιήσει την επιτυχία του ολοκαυτώματος.
Η "καλλιτεχνικότερη" ρέκλα, η ηδονικότερη ρέμβη του κομπάζοντος συνασπισμένου Τίποτα στις πρώην λαϊκές γειτονιές συντελείται.
Πολλαπλασιάζεται από το θεσμοθετημένο γκέτο των πακιστανών, αφρικανών, αράβων, αφγανών, βαλκάνιων που εξόρισαν για δεύτερη φορά, μετά τον "εθνάρχη" Καραμανλή Α', τους ιθαγενείς ξανά από τον τόπο τους.

Με το παρακάτω, το οποίο τράκαρα τυχαία στο διαδίκτυο και συνιστά αφορμή για να θίξει κανείς μια γενοκτονία που συντελέστηκε μπροστά στα μάτια του και την οποία απέφευγε να περιγράψει γιατί του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, παίρνει κανείς μια ιδέα για το ειδεχθές συνασπισμένο έγκλημα που συντελέστηκε και έδωσε την χαριστική βολή στο λαϊκό Μεταξουργείο και στο κάθε Μεταξουργείο:

Γαβριάς

23 Απρ, 2010

http://patari.org/forum/