Απογευματάκι. Ο ήλιος χαμηλά στον ουρανό και γύρω του μερικά χαρούμενα ροζ συννεφάκια. Κατέβηκα σ' ένα φωτοτυπείο κοντά στο σπίτι μου για να εκτυπώσω κάποια σχέδια. Στη διαδρομή μου, πέρασα έξω από έναν παιδότοπο. Ήταν γεμάτος από παιδιά που έπαιζαν χαρούμενα. Άλλα έκαναν κούνιες, άλλα τσουλήθρα, άλλα έπαιζαν μπάλα... Και έξω απ' τον παιδότοπο να ακούγονται πουλάκια να κελαηδούν πάνω στα δέντρα. Λίγο αργότερα, κοντεύοντας για το φωτοτυπείο πέρασα έξω από ένα νηπιαγωγείο. Είχαν στο προαύλιο κάποια εκδήλωση με θεατρικά δρώμενα από τα παιδάκια. Και οι γονείς τους, εκεί να τα καμαρώνουν, να τα χειροκροτούν, κάποιοι έβγαζαν φωτογραφίες, άλλοι τραβούσαν βίντεο... Ωραίες εποχές τότε... Που όλο κι όλο το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν πως όταν ερχόταν το πρωί το σχολικό χάναμε το αγαπημένο μας παιδικό...

Στο φωτοτυπείο είχε κόσμο πριν από μένα, κι έτσι είχα αρκετή αναμονή. Όταν έφυγα από εκεί, ο ήλιος είχε πλέον κρυφτεί πίσω από την πλαγιά του βουνού και ο ουρανός είχε βγάλει σύννεφα βροχής. Επιστρέφοντας, περνώντας ξανά από το νηπιαγωγείο, η γιορτή είχε τελειώσει. Είχαν μείνει μόνο οι δασκάλες και μάζευαν κάποια πράγματα.  Αργότερα πέρασα ξανά και από τον παιδότοπο. Είχε μείνει μόνο μια μαμά με ένα παιδάκι που έκλαιγε γιατί δεν ήθελε να φύγει από τις κούνιες... Και έξω απ' τον παιδότοπο να ακούγονται μηχανάκια και κορναρίσματα...

Πάλι οι σκέψεις μου άρχισαν να γίνονται κουβάρι. Πόσο χαρούμενα ήταν τα παιδιά του νηπιαγωγείου που οι γονείς τους ήταν εκεί για να δουν το θεατρικό τους! Πόσο χαρούμενοι ήταν οι γονείς που παρακολουθούσαν το θεατρικό και έβλεπαν τα παιδιά τους να προοδεύουν!  Και από την άλλη... είναι δυνατόν; Κι όμως υπάρχουν..."άνθρωποι" που μισούν τα παιδιά και δεν τα θέλουν κοντά τους... Και πρώην παιδιά που δεν νοιάζονται για τους  γονείς τους και όταν γεράσουν τους θεωρούν βάρος και το πολύ να τους πετάξουν σ' ένα ίδρυμα.

ΓΙΑΤΙ;