Δε θέλω να βγω. Ούτε να βάλω τα κλάματα. Είναι δύσκολο να δέχεσαι το ότι δε θα ξαναμιλήσεις σε κάποιον. Είναι βαρύ! Δεν την έδιωξα, έφυγε. Δε με ενδιαφέρει τι ειπώθηκε με τους υπόλοιπους, δε με αφορά αν της κάνανε κακό. Το μόνο που με νοιάζει είναι πως έφυγε και δε νοιάστηκε για μένα. 

Ναι! Έτσι έπεσε στα μάτια μου. Εγώ που δυσκολεύτηκα, μου πήραν χρόνια, για να την αποδεχτώ στη ζωή μου, εγώ που της έκανα την έξυπνη, ναι, εγώ! Εγώ τώρα δεν μπορώ να τη βγάλω από τη ζωή μου. Κι όταν έχεις ζήσει τόσα δε μιλάμε πια για φίλη, αλλά για αδερφή. Κι εκείνη έτσι έλεγε πως ήτανε. Μέχρι που αποφάσισε πως της καταστρέψαμε τη ζωή. Έτσι λέμε τώρα το "βοήθεια, μια οικογένεια να μπω κι εγώ". 

Μετά από μια ισχυρή πλύση εγκεφάλου, αυτά γίνονται. Και φέτος είναι το δεύτερο καλοκαίρι που δε θα ακούσω "Χρόνια Πολλά Δεσποινάκι και μην γκρινιάζεις". Ακόμα ένα καλοκαίρι που δε θα της πω εγώ "Χρόνια Πολλά Χ κι ας γκρινιάζω". Δεν αναπολώ στιγμές. Αν ήξερα που θα βγάλει, δε θα γκρίνιαζα.  

Είναι άδικο να σου "βάζουν" κάποιον στη ζωή σου με το ζόρι και να σου ζητούν να τον αποδεχτείς. Είναι ακόμα πιο άδικο να βγαίνει αυτός ο άνθρωπος από την ίδια ζωή και να μην το νοιάζει τι γίνεται με αυτή τη ζωή. Ξέρω πως ποτέ δε θα το διαβάσει. Ξέρω πως δε θα πειστεί κανένας.

Έχω ευθύνη. Θα μπορούσα να τα παραβλέψω όλα. Αλλά δεν το έκανα. Θα μπορούσα να πάρω τηλέφωνο. Αλλά δεν πήρα. Θα μπορούσα να της μιλήσω στο δρόμο, να της πω πόσο πονάω. Αλλά δε μίλησα. Θα μπορούσα να αδιαφορήσω. Αλλά δεν ξέχασα. Δεν έμαθα ακόμα να ξεγράφω ανθρώπους, χωρίς να μάθω το "γιατί;". Δεν έμαθα να προσπερνάω έτσι απλά. 

Άλλωστε, αυτό ήταν κι εκείνο που πάντα πρόβαλλε σαν ελάττωμά μου. "Άντρα θέλω, τώρα τον εθέλω"! Πονάω να μην ξέρω νέα της. Πονάω να τη βλέπω να λιώνει και να μην το καταλαβαίνει. Θέλω να ξέρει για μένα. Αλλά τη νοιάζει; Κι αν θυμώσει με αυτή την ανάρτηση. Αλλά πάλι ξέχασα: Δε γράφω για να το δει. Όσο κι αν το εύχομαι. Να το διαβάσει τυχαία, μπας και κάτι αλλάξει μέσα της. 

Και μετά αναλογίζομαι πόσα έχω πάρει από εκείνη, παρά την γκρίνια. Και ΠΟΝΑΩ! Για άλλη μια φορά! Ναι, γιατί αν είναι σκληρά όλα αυτά, ακόμα σκληρότερο είναι να φτάνεις στο επώδυνο σημείο να παραδεχτείς πως αν δεν ήταν αυτή δε θα ήσουν έτσι. Δε θα ήξερες τόσα πράγματα, δε θα είχες το θάρρος να κάνεις άλλα.

Με πληγώνει να σκέφτομαι πως αυτή δε θα κάτσει ποτέ να σπαταλήσει φαιά ουσία για να σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Δε θα έχει τίποτα από μένα. Δε θα μου πει ποτέ "Ευχαριστώ". Ενώ εγώ, ως πιο αδύναμη, ως γκρινιάρα, σπαστικιά και κακομαθημένη το λέω: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Πάντα έλεγες να δω "Το κορίτσι που άφησα πίσω". Το είδα κι εσύ έλειπες. Ερωτεύτηκα κι εσύ δεν ήσουν εκεί για να το μάθεις. Πάντα έλεγες πως το να μπορεί να ερωτευτεί κανείς είναι υγεία. Είμαι υγιής, λοιπόν, αλλά εσύ δεν είσαι εδώ για να το διαπιστώσεις! 

______________________________________________________________________________

Φτιάχνοντας το "απουσιολόγιο" του καλοκαιριού είδα πως για δεύτερη φορά παίρνεις απουσία. Αν το blog μου δεν είχε τόσο χαμηλή αναγνωσιμότητα δε θα το έγραφα. Μπήκες στη λίστα με τους αποβιώσαντες. Μαζί με γιαγιάδες που αγάπησες και σ' αγαπήσαν. Και θέλω να σου θυμίσω κάτι: Έχεις την εφηβεία μου. Έχω τον παλιό καλό σου εαυτό. 

Πάρε να 'χεις! (Κι η έκφραση "Και μετά ήρθαν οι Μέλισσες" είναι δικιά μου φράση και διεκδικώ πνευματικά δικαιώματα. Όπως και το "It's a long way to Tipperary" είναι δικό σου. Αλλά έπαψα να το λέω.)

Για τη Μάτα σου.

Γιατί προσφέρεται για δάκρυα.

Γιατί αυτά τα δάκρυα ήταν πρώτη σειρά στην Τεχνόπολη (30/6/10) και σκεφτόμουνα εσένα. Γιατί αν δεν ήσουνα εσύ, πιθανότατα να το άκουγα πρώτη φορά τότε. Πιθανόν, επίσης, να μην το άκουγα και ποτέ.  

(Η photo είναι δικιά σου. Γιατί είχες δυνατότητες)