Θυμάμαι πως ήμουν στο Δημοτικό. Άκουγα συγκεκριμένο είδος μουσικής (δε θίγω τίποτα, γιατί θα πέσει πολύ γέλιο. Πληροφοριακά δεν είμαι έτσι πια) κι "έκραζα" ό,τι μη...δικιάς μου καλαισθησίας. Αυτό γινόταν για σχεδόν 4 χρόνια, ως και το Γυμνάσιο. Αλλά ακόμα και μετά από αυτό δεν έπαψα να έχω κάποιους καλλιτέχνες ως Θεούς. Δεν μπορούσα να δεχτώ την ωμή άποψη του Γιώργου Μαρίνου "Αυτοί απλά κάνουν καλά τη δουλειά τους". Δεν μπορούσα να το χωνέψω.

Ήρθε όμως ο καιρός που βήμα βήμα άρχισα να ξεπερνάω το "αλάθητο του καλλιτέχνη" και να προχωράω σε πιο ανοιχτόμυαλη στάση απέναντι στη μουσική! Οι αφορμές ήταν αμέτρητες. Βλέποντας καλλιτέχνες που θαύμαζα απεριόριστα (κι ακόμα θαυμάζω), που τους είχα κάνει wallpaper, μπλουζάκια κλπ με τη χειρότερη συμπεριφορά. Με τη μεγαλύτερη αγένεια! Όχι μόνο στο κοινό (αυτό ήταν κάτι που πάντα έβλεπα, αλλά παραήμουν ανώριμη για να το παραδεχτώ). Αλλά στους συνεργάτες, στους τεχνικούς κλπ.

Είναι η φάση που λες: Όπα ρε μεγάλε! Εσύ απλά έχεις καλή φωνή! Εκεί που δε σου κάνει καμία αίσθηση αν πέσει πάνω με το αμάξι πάνω σου και σηκωθεί και φύγει. Κι εσύ να μην εξοργιστείς, γιατί τον έχεις αφίσα στο δωμάτιό σου. Αυτά για μένα είναι πίσωωωω!!

Και βλέπω κοριτσάκια σαν κι εμένα τότε, να κάνουν ακριβώς τα ίδια και χειρότερα (εγώ αξιοπρέπεια είχα, ίσως να είναι και θέμα ανατροφής, αλλά δεν την έστεινα έξω από το σπίτι κανενός) και λέω απλά "Θα μεγαλώσουν".

Ένα ραγδαίο βήμα απομυθοποίησης είναι η στιγμή της σύγκρισης. Όταν βλέπεις κάποιον, που μπορεί να έχει κάνει φοβερά πράγματα, να έχει κάθε δικαίωμα να ψωνιστεί (σχήμα λόγου!) να είναι παράδειγμα ταπεινότητας και σεμνότητας. Εκεί πια κοκκινίζεις από ντροπή.

Έχω, όμως και την απορία: Μήπως χρειάζεται ως έφηβος να τα μυθοποιείς; Κι αν ναι, το ότι δεν το κάνω πια (είναι διαφορετικό να πω κάποιον/α Θεό/ά) σημαίνει πως βγαίνω από την εφηβεία;