Στο σπίτι μίας μουσικόφιλης και ψαγμένης φίλης παρατηρώ, πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, κάποια τεύχη από κάποιο περιοδικό, που δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή του! Κι όμως εμένα έπρεπε να αφορά άμεσα!

Είναι το περιοδικό "Χορεύω". Το πήρα στα χέρια μου μ' ευλάβεια, εντυπωσιασμένη και με το χαζό χαμόγελο νήπιου. Είχε τα ΠΑΝΤΑ μέσα!! Οτιδήποτε έχει σχέση με την παράδοση ήταν μέσα! Ήμουν τρισευτυχισμένη!

Ό,τι ήθελες για χορό, για εκδηλώσεις, για βιβλία, για μουσική...γνώμες, κριτικές! Τα πάντα! Τέτοια χαρά είχα να πάρω από τότε που βρήκα στο Μοναστηράκι τεύχη του "Διφώνου" από τότε που περιείχε το "Δίφωνο Art" (ή όπως αλλιώς λεγότανε αυτό το πολύτιμο πολυφωνικό και πολυδιάστατο ένθετο!).

Λέω να γίνω και συνδρομήτρια! 8 Ευρώ δεν είναι τίποτα για το υλικό που περιλαμβάνει, πιστέψτε με. Και συνοδεύονται (αν όχι όλα, αλλά τα περισσότερα τεύχη) από ηχητικό υλικό. Εξίσου αξιόλογο! 

Το χτυποκάρδι δεν ήρθε, όμως, ούτε με τους Αγέρανους ούτε με τα Καλαματιανά. Ήρθε από το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους, που είχε τον άνθρωπο που ήταν η έμπνευση για ν' ασχοληθώ με το ούτι! Ο Βαγγέλης Δημούδης ήταν ο ουτίστας στα έξι χρόνια που έκανα παραδοσιακούς χορούς στο Δημοτικό! Μ' έκανε να το λατρέψω αυτό το όργανο. Του το χρωστάω! Δε συζητάμε το τι έγινε όταν είδα πως είχε και το "Πουλάκι κλαίει μοναχό"! Είναι ο δίσκος του '98, που ποτέ δεν απέκτησα! 

Όσοι μπορείτε κι έχετε τη δυνατότητα αξίζει να το παρακολουθήσετε. Γιατί δεν υπάρχει δέντρο που να ξεχνά τις ρίζες του!

http://www.xorevo.gr/