Οι μέρες που δίκασαν είναι αυτές που δεν μπήκα να γράψω στο blog μου, δεν ήθελα καν να το επισκεφτώ. Γιατί ψαχνόμουν γενικότερα. Ε, έπαιξε ρόλο και το διάβασμα!

Λοιπόν...ας αρχίσουμε από το θάνατο της Καίτης (Χωματά). Ακόμα, έπειτα από σχεδόν ένα μήνα και δε θέλω να το σκέφτομαι. Ήταν η φωνή, που μ' έκανε να λατρέψω το Νέο Κύμα, ν' αναζητήσω τι μου αρέσει, τι ακούγεται καλό στ' αυτιά μου. Πήρα πράγματα από αυτή την παρουσία. Θα μείνει μεγάλο απωθημένο το γεγονός ότι δεν την είδα ποτέ live, ενώ είχα την ευκαιρία.

Αντίο Καίτη:

Μετά από αυτό ήρθε μια σειρά από συναισθηματικές συγκινήσεις, που απόλαυσα ως εκεί που δεν παίρνει! Αυτά είναι από τα καλά κομμάτια της ώριμης εφηβείας. Οι ώριμες επιτρεπτές κι απόλυτα κατανοητές ανωριμότητες! Για πόσο ακόμα θα μπορώ να τις χαίρομαι;  Αλλά, με μία μικρή αντιστροφή, θα πω πως μηδέν καλό αμιγές κακού! Είναι νόμος. Όπως, επίσης, νόμος είναι για το διάσημο απόφθεγμα του Paulo Coehlo "Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις". Πριν 2-3 χρόνια θα έλεγα πως ήταν η μεγαλύτερη βλακεία που είχα ακούσει. Τώρα πια το πιστεύω χωρίς καμία αμφιβολία!

Η αισιοδοξία έγινε το δικό μου "Κλειδάκι για τον Παράδεισο". Το δούλεψα λιγάκι μέσα μου κι είπα ν' αλλάξω. Χαμόγελο, μουσική και το μότο πολλών "Μην το βάζεις ποτέ κάτω"! Λες κι ήρθε η άνοιξη νιώθω. Η playlist της ζωής μου αυτή τη στιγμή είναι γεμάτη από μελοποιημένη ποίηση. Μυρίζω τεκίλα, χαρά και παρέα.

Χαίρομαι να με βλέπω χαρούμενη! Δε νιώθω και την κούραση έτσι.

Θα μπορούσαν όλα τα απογεύματά μου από δω και πέρα να έχουν την αίσθηση προσμονής για το καλό νέο που έρχεται, να αισθάνομαι πως πάντα θα υπάρχει κάτι να κάνω, να δημιουργήσω και να προσφέρω!

Έχω ζωντανά παραδείγματα, γύρω μου, ανθρώπων που "αλλού κινήσανε μα φτάσανε αλλού". Κι είναι χαρούμενοι μ' αυτό. Κι είναι και καλά με τον εαυτό τους. Η αισιοδοξία είναι βασικό, θεμέλιο. Μπράβο τους! Ζουν κι αυτοί στην ευδαιμονία τους.

______________________________________________________________________________

Οι μέρες που δίκασαν μπορεί να είναι χιουμοριστική προσέγγιση στο "Οι μέρες που δικάζουν" του Κραουνάκη, αλλά έχει βάση. Γιατί, ως γνωστόν, όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Ξέρεις αν θα έρθει ο κόσμος τούμπα; Αν θα σου πέσει γλάστρα στο κεφάλι και θα σ' αφήσει στον τόπο; Όχι. Όπως δεν ξέρεις αν θα μιλάς όλη σου τη ζωή με τα ίδια άτομα, αν θα ζεις στο ίδιο σπίτι ή αν θα ξυπνήσεις με τον καλύτερο σου φίλο αγκαλιά (που λέει και το άσμα)!

Αλλά δε θα κάτσει κανείς να σκάσει για κάτι που είναι ήδη παρελθόν! Κάποτε ρώτησαν το Γοργία τι κάνει για τη μακροζωία του κι εκείνος τους απάντησε πως τους γράφει όλους στα αχαμνά του!

Γι' αυτό παιδιά, ό,τι έγινε έγινε (κι όμως κάτι έμεινε)! Ζούμε για το παρόν, σχεδιάζοντας το μέλλον.

Ως πότε ας το πούμε όλοι μαζί:

(Αφιερωμένο σε εμάς. Σε μένα αποκλειστικά, πάμε γι' άλλα!)