Ήταν τότε που θυσίασα τη Χαρούλα στους Βράχους για να δω τη Νατάσσα στην Τεχνόπολη. Εκείνο το βράδυ που θυμήθηκα πόσο ωραίο είναι ν' ακούς τα τραγούδια κάποιου για πρώτη φορά live. Ούτε από ραδιόφωνο ούτε από ίντερνετ κλπ. Live. Εκείνη τη στιγμή, μπροστά σου, σου έλεγε "Άκουσε τί έχω να σου πω".

Κι εγώ άκουσα. Και μαγεύτηκα. Μπορεί κάτι να είχε πάρει το αυτί μου απ' τις απογευματινές ακροάσεις στο Μελωδία, αλλά δεν είχα "παρακολουθήσει" τί ακούω. Τότε, όμως, το έκανα.

Μία λέξη μπαίνει δίπλα στη Μαρία Παπαγεωργίου: Ξωτικό. Ένα μικρό κι αεικίνητο ξωτικό που σου λέει ιστορίες!

Η πρώτη εντύπωση πραγματικά μετράει, λοιπόν. Μ' ένα απλό αέρινο φόρεμα, ξυπόλυτη και με την κιθάρα της, ανέβηκε στη σκηνή της Τεχνόπολης. Ποιος δε θα πρόσεχε μια τέτοια μορφή;! Κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα σα να ανακάλυψα την Αμερική!

Ακολούθησαν κι άλλες εμφανίσεις που την ακολούθησα κι όλες τις φορές έφυγα ευχαριστημένη. Όχι, όχι! Έφυγα ενθουσιασμένη. Ακόμα και σ' αυτές, που αναγκάστηκα να εγκαταλείψω από νωρίς γιατί τα μαθητικά μου καθήκοντα με πιέζανε!

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο από το να σας πω "Ακούστε την"! Σεμνή και δυνατή προχωρά σταθερά διεκδικώντας το χώρο της στον μουσικόκοσμο.

Παραθέτω υλικό για εξερεύνηση: