Που πάντα αυτή η ίδια σχέση, μέσα..έξω απ'τις συναυλίες. Σ'αυτές τις κερκίδες. Τις ξέρω πολύ καλά, έχω καθίσει κι εγώ εκεί. Για να δω αυτούς που αγαπάω και να τους αποθεώσω όπως κάνετε κι εσείς! Έτσι..!

Αυτά ήταν τα λόγια στην αρχή του τραγουδιού 17. Ήταν λίγες μέρες μετά τα Αρίων. Όλο άκουγα για τη Χαρούλα, αλλά έπρεπε να τη δω, για να καταλάβω τί πάει να πει Χαρούλα! Γι' αυτή τη γυναίκα είναι πιο πολύ τίτλος μου φαίνεται, παρά τ' όνομά της. Ισούται με το γυναικάρα (αν μου επιτρέπεται ο όρος), το φωνάρα, το αντράκι και πολλά άλλα που με κάνουν περήφανη που είμαι θαυμάστριά της. Αλλά δεν είναι η Χαρούλα το ερέθισμα, για να περάσω γύρω στο μισάωρο ακούγοντας το ίδιο κομμάτι που μου φέρνει δάκρυα στα ματάκια μου.

Το θέμα είναι η Συναυλία. Τί έχει συμβεί από την πρώτη ακρόαση της ως τη σημερινή. Τί έχει αλλάξει στη μικρή Δέσποινα, που ξαφνικά ενηλικιώθηκε. Τόσα πολλά. Πόσα χρόνια να 'χουν περάσει..; Κοντεύει δεκαετία! Πολλά! Μιλάμε για μια μουσική ακρόαση που άρχισε από το "Γυρίζοντας τον κόσμο & ένα φιλί του κόσμου". Ήταν ένα live, με τα best από τους δύο δίσκους. Ήμουν άπειρη ακόμα στη διαλογή δίσκων. Και ντρέπομαι να το πω, αλλά ήταν το τρίτο άλμπουμ που αγόραζα με δική μου πρωτοβουλία.

Ήσυχα, ήσυχα μπήκε στο cd player. Κασομούλη 54, γύρω στις τέσσερις το μεσημέρι σ' ένα εργαστήριο με πολλές κλωστές. Να περνάω ένα ένα τα κομμάτια πριν περάσει το πρώτο λεπτό για να πάρω μια πρώτη ιδέα (κακές συνήθεις, που και μετά από τόσα χρόνια δε λένε να μ' αφήσουν). Και στο 17 για εισαγωγή είχε τα παραπάνω λόγια. Εδώ είμαστε! Η αίσθηση της πρώτης συναυλίας, της αναμονής έξω από το εκδοτήριο, τα σκαλάκια του Λυκαβηττού, οι αναπτήρες μαζί με την αγκαλιά.. Το τραγούδι το νιώθεις πιο πολύ αγκαλιασμένος (λένε). Για όλους αυτό είναι το σκηνικό μιας συναυλίας. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα! Η συγκίνηση στο τέλος, το χειροκρότημα και το "Ευχαριστούμε πολύ".

Εν έτει 2011, λοιπόν. Σερφάρισμα, ώσπου να βρούμε στο tweeter το Μελωδία να μας προτείνει αυτό το κομμάτι. Πατάω το link και σε δευτερόλεπτα γυρνάω πίσω. Θέλω να βάλω τα κλάματα. Θέλω να ξαναζήσω την πρώτη μου συναυλία. Θέλω να πωρωθώ με καλλιτέχνες, όπως έκανα στις αρχές της εφηβείας μου! Θέλω.

Το τραγούδι σταματάει. Το ξανακούω. Ξανά και ξανά. Δεν το βαριέμαι. Στη live εκτέλεση, πάντα. Η στουντιακή δε με κάλυπτε. Δεν ήταν τόσο φορτισμένη συναισθηματικά. Στη ζωντανή σου μεταφέρεται η ένταση. Α ρε Χαρούλα! Θα μπορούσα να σε ξανα-ανακαλύψω; Μάλλον δε θα είχε την ίδια μαγεία. Για όλα τα πράγματα η πρώτη φορά είναι μαγική και δε γυρνάει πίσω.

Ίδια είν' η χαρά, όπως μια φορά..

Και για το τέλος..

Χρώματα πλημμύρες, βγήκαν οι αναπτήρες κι ανάψανε. Μες στη νύχτα πάλι, ήρθαν οι μεγάλοι, μας φτιάξανε. Θέλω να στο πω..Πόσο σ' αγαπάω. Και να με κρατάς, όπως θα κοιτάς..

Δε θα ήταν το ίδιο χωρίς το "ουου" απ' το κοινό και χωρίς το "σμουτς" στο τέλος. Μικροπράγματα.