Στις 20 Φεβρουαρίου του 1981 ένα δώρο έμελλε να αλλάξει τον ρου της μουσικής ιστορίας. 108 μίλια νοτιοδυτικά του Σιάτλ, στο βροχερό Αμπερντίν, ο 14χρονος τότε Κερτ Ντόναλντ Κομπέιν άρπαζε με τα εφηβικά του δάχτυλα μία κιθάρα. Ένα δώρο που στα χέρια του αποτέλεσε κάτι παραπάνω από ένα μουσικό όργανο.

Ένα "μεγάφωνο" με το οποίο μίλησε για τις... ανησυχίες μίας ολόκληρης γενιάς. Της Generation X, όπως αποκαλέστηκαν από κάποιους έφηβοι και ενήλικες που απλά μέσω των σκληρών ριφ, των προβληματισμένων στίχων και των "εκλεπτυσμένων" κραυγών του, μπόρεσαν να «συναντήσουν» το... ασυμβίβαστο.


Πέντε χρόνια από εκείνη την ημέρα ο Κομπέιν μαζί με τον σερβικής καταγωγής Κρις Νοβοσέλιτς, σχημάτισε ένα από τα σημαντικότερα μουσικά σχήματα. Οι Nirvana ήταν πλέον πραγματικότητα. Με τον Τσαντ Τσάνινγκ να χτυπά αλύπητα τα ντραμς, το πρώτο άλμπουμ τους, "Bleach", κάνει την εμφάνιση του στα δισκοπωλεία το 1989. Ένας δίσκος ο οποίος όμως δεν έμεινε στην ιστορία τόσο για τα μουσικά του θέματα, όσο για το χαμηλό κόστος παραγωγής του. Μόλις 600 δολάρια. Ωστόσο, τα πρώτα δείγματα ήταν θετικά...

Τίποτα όμως δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Η μεταπήδηση από την underground δισκογραφική Sub Pop, στην διεθνώς αναγνωρισμένη Geffen, η ρυθμική ευρηματικότητα του Ντέιβ Γκρολ στα τύμπανα και η δημιουργία του "Nevermind" (1991) εκτόξευσε τόσο ψηλά τους Nirvana, που αυτά τα ύψη αποδείχθηκαν δυσθεώρητα για τον Κομπέιν. Ένα κομμάτι που άκουγε στο όνομα "Smells Like Teen Spirit" αποτέλεσε τον ύμνο της Gen X.

Ένα ύμνο τον οποίο ο ίδιος ο Κομπέιν θέλησε να απομυθοποιήσει λέγοντας ότι: "... ήθελα να γράψω το απόλυτο ποπ κομμάτι. Βασικά προσπαθούσα να γδύσω (κλέψω) τους Pixies". Η επιτυχία σόκαρε τόσο τους ίδιους όσο και γενικότερα τη μουσική βιομηχανία. Το Grunge, περισσότερο δόκιμος όρος ως τρόπος ζωής και λιγότερο ως είδος μουσικής, γεννήθηκε και από αυτό βγήκαν στην επιφάνεια συγκροτήματα της μουσικής σκηνής του Σιάτλ που μέχρι τότε ζούσαν γύρω από την λίμνη της πόλης, κάτω από την αδυσώπητη βροχή και μέσα στα ασφυκτικά... μικρά κλαμπ.

Pearl Jam, Soundgarden, Screaming Trees κ.λπ αναδύθηκαν στον αφρό των κυμάτων που δημιούργησε στην λιμνάζουσα μουσική βιομηχανία η επιτυχία των Nirvana. Ωστόσο ο ίδιος ένιωθε ότι πρόδιδε τα ιδανικά του, τη μουσική του, τους οπαδούς. Το χρήμα, η δόξα και η φήμη δεν ήταν ο στόχος. ”The fun”, όπως τόνισε στις τελευταίες αράδες που έγραψε, είχε αρχίσει να χάνεται.

To “In Utero”, τρίτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος, ηχογραφήθηκε σε μόλις δύο εβδομάδες και η εταιρεία που χαρακτήρισε τα sessions αντιεμπορικά!!! Στις 13 Σεπτεμβρίου 1993, ο δίσκος κάνει το ντεμπούτο του στην αγορά, σκαρφαλώνει στην πρώτη θέση του Billboard 200, γίνεται πέντε φορές πλατινένιος και πουλάει πάνω από 4 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ!!!

Ο Κομπέιν δεν μπορεί όμως ακόμα να ξεφύγει από τους "δαίμονές" του. Η πίεση που του ασκείται από τα ΜΜΕ τον κάνει να αισθάνεται άβολα. Πολλαπλά overdose τον αναγκάζουν να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία. Και στις 5 Απριλίου, «πεπεισμένος» ότι κοροϊδεύει τους οπαδούς του, κάτι που δεν ήθελε όπως ο ίδιος ανέφερε στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του, αποφάσισε να βάλει τέρμα στο "μαρτύριό" του. Αυτοπυροβολήθηκε...

Τρεις μέρες αργότερα το πτώμα του ανακαλύπτεται και η είδηση σοκάρει τους ανά τον κόσμο θαυμαστές της μουσικής του. Ο "πατριάρχης" του Grunge και ηγέτης μίας ολόκληρης μουσικής σκηνής είναι νεκρός.

Το θάνατό του ακολούθησαν θεωρίες συνομωσίας περί δολοφονίας του από τη σύζυγό του Κόρτνεϊ Λοβ (φρόντγουμαν του γκρουπ Χόουλ) και φυσικά η εμπορική εκμετάλλευση του. Κάτι που όπως αποδείχθηκε απομυθοποίησε τον Κομπέιν, τους Nirvana και τα όσα προσέφεραν, λίγα ή πολλά, στις γενιές που δεν έλιωσαν τα "σταράκια" τους χοροπηδώντας υπό τις νότες που παράγονταν από το άγγιγμα της βελόνας στις αυλακιές του Blew, του In Bloom και του Heart Shaped Box.