When I was a child I caught a fleeting glimpse,
Out of the corner of my eye.
I turned to look but it was gone.
I cannot put my finger on it now.
The child is grown, the dream is gone.
I have become comfortably numb.

Η συμφωνία με το διάβολο είναι η πιο εύκολη απ’ όλες.

Δε θα’ λεγα η πιο συμφέρουσα. Δε λειτουργεί σα λύτρωση, αν το ξανασκεφτείς. Ούτε εισπράτουμε αυτά που πάντα ονειρευόμασταν. Είναι απλά η αδιαφορία με την οποία χειριζόμαστε το άγνωστο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το μέλλον. Μια άθλια αντιμετώπιση του φόβου, ανευ όρων παράδοση στην ανάγκη που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Κίνηση ματ στο μισό μας εαυτό που ζητά να παλέψει και να ματώσει, έχοντας στο στόμα τη γλυκιά γεύση του πολεμιστή.

Που μπορεί να μη ξέρει γιατί μάχεται, ή τι θα κερδίσει από αυτή τη μάχη, μπορεί να μην είναι καν σίγουρος ότι αυτό που κάνει είναι σωστό ή λάθος, αλλά νοιώθει την ηδονή της πάλης, της προσπάθειας. Σκοτώνεται με αυτή τη χαρά στα μάτια του, πληγώνεται μα δεν ικετεύει, δε κοιτάει πίσω, είναι σίγουρος ότι θυσιάζεται για τα ιδανικά του, νοιώθει τον παράδεισο κοντά.

Τι κι αν η μάχη είναι ψεύτικη; Τι κι αν δεν καταλαβαίνει το σκηνικό που έχει στηθεί γύρω του και τους θεατές που τον κοιτούν γελώντας. Αυτός πολεμά.

Μεγάλο προσόν η άγνοια...

Σε λυτρώνει αυτόματα από τον αληθινό πόλεμο, από τις αληθινές μάχες της ζωής. Εκεί όπου ξέρεις ποιός είναι ο παράδεισος που κυνηγάς.

Όμως έχεις και πλήρη συναίσθηση των συνεπειών της ήττας. Κι τότε είναι που σε παίρνει ο διάολος από πίσω. Εκεί λυγίζει ο άνθρωπος, λίγο πριν την ήττα.

Κι η συμφωνία αυτή είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Υπάρχει παντού, γύρω μας, μέσα μας. Έχουμε όλοι υπογράψει κάποιον όρο της, έχουμε όλοι λυγίσει μπροστά στη φωτιά, γιατί όλοι κρυώναμε. Δε χωράνε στις διαπραγματεύσεις ούτε τα πιο δυνατά μας όπλα. Η αγάπη αδυνατεί να δώσει λύση, είναι έξω από τα ενδιαφέροντά της. Η λογική παραδομένη. Το όνειρο; τα όνειρά μας; οι φιλοδοξίες μας; η ελπίδα;

Μόνο αυτό έχουμε στο τραπέζι; Μα την ελπίδα τη μισούμε. Είναι μια επικίνδυνη απάτη, μια λάμψη που περιπλέκει τα μάτια μας και μας αποπροσανατολίζει. Δεν είναι η αλήθεια μας.

Κι όμως

Τι έχεις να χάσεις; Πριν τη ζωή τι έκανες; Μετά τι θα κάνεις; Ζήσε λοιπόν. Άσε το διάβολο να μείνει με τη μεγάλη του πληγή. Αυτήν που τον κατέστρεψε. Τη μοναξιά.

Όχι δεν υπογράφω... Γιατί έχω πάλι δίπλα μου μια προσδοκία, ένα όνειρο. Και μια ζωή να υπηρετήσω. Το παιδί μεγάλωσε, το όνειρο δε χάθηκε. Τελικά.