Είναι σχεδόν αναμφίβολο ότι όλα θα αλλάξουν. Ο χρόνος, αυτός θα είναι ο υπεύθυνος. Μας αλλάζει, μας διαφθείρει, μας κάνει –άλλοτε- καλύτερους –άλλοτε- χειρότερους. Έτσι. Αυτή η σκέψη με παρότρυνε να αφιερώσω λίγο από το χρόνο μου (χρόνος μου;; δεν υπάρχει αυτό ,απλά ζω-τέλος πάντων) γράφοντας ή σωστότερα πληκτρολογώντας μερικές αράδες.
Έχει περάσει καιρός από τότε που μίλησα για τελευταία φορά με τον εαυτό μου. Η αιτία κάπου κρύβεται, δεν την γνωρίζω! Ακόμη, υπάρχει μια μικρή-σχεδόν αόρατη-πιθανότητα να θελήσω να το επαναλάβω κι άλλη φορά. Όμως αυτό ανήκει στο μέλλον και επιθυμώ να το κρατήσω εκεί. Ξέρεις, είναι πιο όμορφα έτσι.
{ Ευελπιστώ η γραμματική και το συντακτικό μου να  είναι σωστά. Όχι ότι έχει σημασία για μένα. Άλλωστε το έχω γράψει και σε κάτι που, μάλλον, θεωρώ ποίημα μου* (είναι δύσκολο, ντροπή και ενίοτε ασέλγεια προς τους ανθρώπους  που πραγματικά έχουν ασχοληθεί με ποίηση  να τους βάζω στο ίδιο επίπεδο με έναν καθημερινό άνθρωπο, εμένα. Παρολ’αυτά στοιχηματίζω πως μία αυθεντία που με επηρεάζει πολύ τον τελευταίο καιρό  θα ισχυριζόταν  το αντίθετο}.
Συνεχίζω, δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω. Στο μυαλό μου επικρατεί χάος-πανικός από τις σκέψεις. Άλλες θετικές άλλες αρνητικές και φυσικά κάποιες άσχετες για κλείσουν τον κύκλο. Γράφω, γράφω… δεν υπάρχει κάποια ουσία, που θα καταλήξω δεν ξέρω. Αυτό που ξεκίνησε τόσο καλά τώρα μάλλον χάνει τις δυνάμεις του-εξασθενεί. Ξαφνικά μια ιδέα ήρθε στο κεφάλι μου. Μα έπρεπε να την κρατήσω, τώρα έφυγε. Ίσως, όταν περάσουν τα χρόνια να είμαι σε θέση να εκφραστώ αλλιώς-πιο πλούσια.

*Το τέλος μίας αβίαστης ποιητικής συλλογής
και η αρχή ενός  απίθανου κενού!
Κλεμμένες λέξεις, κλεμμένα όνειρα
και τρελά παραπατήματα
Μια νότα σιωπής χορεύει
με ένα γέλιο, μια κραυγή..
Κι’ αν είν’ πολλά τούτα που σκέφτομαι
φρένο πατήστε!
Όποιος μπορεί να αισθανθεί
και να διαισθανθεί
τη νύχτα αυτή ας παραβγεί.
Λάθος  η γραμματική, λάθος το λεξιλόγιο
μα τι τα θέλουμε όλα αυτά;;
Παιχνίδι για να παίξουμε,
να διασκεδάσουμε
και να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε αληθινά!
[ κάποτε, κάπου, εσύ ]