Η τηλεόραση αποτελεί αναμφισβήτητα ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και ένα ισχυρό μέσο επιρροής της προσωπικότητάς μας.. Έχει την ικανότητα, να διαμορφώνει ήθη και να τα προβάλει, με άμεσο αντίκτυπο την υιοθέτηση αυτών από πλήθος ατόμων (κυρίως εφήβων και παιδιών). Δυστυχώς, η πλειοψηφία των μηνυμάτων που περνάει η τηλεόραση απέχουν πολύ από την πραγματικότητα, κάτι το οποίο δημιουργεί έναν εικονικό κόσμο. Τα παιδιά και οι έφηβοι αποτελούν ένα ιδιαίτερα επιρρεπή κοινό σε τέτοιου είδους μηνύματα.

Η αυξημένη προβολή των ομοφυλοφίλων σε κάθε είδος σειράς ή ταινίας περνάει υποσυνείδητα την πεποίθηση, ότι η ομοφυλοφιλία έχει ισορροπήσει με την ετεροφυλία. Τα παιδιά έχουν...

υιοθετήσει αυτή την αντίληψη. Είναι κάτι το οποίο δεν τους κάνει εντύπωση πλέον. Θα ‘πρεπε όμως να υπάρχουν και κάποια όρια σ’ αυτή την αλόγιστη προβολή τέτοιων ευαίσθητων θεμάτων.

Από την άλλη, έχουμε τα μοντέλα με τα καλλίγραμμα κορμιά, που κάθε νεαρή κοπέλα θέλει να τους μοιάσει φτάνοντας στα πρόθυρα νευρικής ανορεξίας ή ακόμα χειρότερα αγγίζοντάς την. Όλες οι παρουσιάστριες είναι αδύνατες άρα το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, όλα τα κορίτσια για να επιβιώσουν θα πρέπει να αποκτήσουν και το αντίστοιχο σώμα. Είναι δυνατόν αυτή η πλύση εγκεφάλου να καταστρέφει τις ζωές αθώων κοριτσιών? Και όμως είναι. Όσον αφορά τα κινούμενα σχέδια, έχουν ενσωματώσει τη βία σε τέτοιο βαθμό που διαμορφώνουν επιθετικές συμπεριφορές των παιδιών που τα παρακολουθούν.

Ειδικά τα αγόρια μαθαίνουν τα υιοθετούν τη βία σαν μέρος της καθημερινής ψυχαγωγίας τους. Και αφού ακόμα και τα κινούμενα σχέδια προωθούν τέτοια πρότυπα συμπεριφοράς, πόσο μάλλον τα έργα που απευθύνονται σε ενήλικο κοινό. Φόνοι, ξυλοδαρμοί είναι λίγα απ’ τα γεγονότα που απεικονίζονται σε αυτά και καθιστούν την επιθετικότητα στάση ζωής και επιβίωσης.

Η τηλεόραση δεν σταματάει να ηθικολογεί και εμείς με τη σειρά μας δεν σταματάμε να την παρακολουθούμε.
Η χρυσή τομή λοιπόν βρίσκεται στην δική μας κριτική ικανότητα. Να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τα πραγματικά γεγονότα και να αγνοούμε τις «μυθοπλασίες».

Όσον αφορά τους ανηλίκους, οι γονείς είναι αυτοί που πρέπει να σταθούν δίπλα τους και να τους προφυλάξουν από ακατάλληλα μηνύματα που κατακλύζουν καθημερινά τα παιδιά τους. Η ασπίδα λοιπόν σε αυτό τον καταιγισμό προτύπων είναι η ορθή κρίση και η γνώση που αντλείται
από έμπιστες πηγές.

Δήμητρα Μεϊμάρογλου
Από το 8ο τεύχος του U.S.M. ( www.usmag.gr )

Read more: http://anoixti-matia.blogspot.com/2010/11/blog-post_4839.html#ixzz1OqXRT3Bw