Κι ακούγοντας, λοιπόν, χαράματα το γνωστό τραγουδάκι σε στίχους της Λούλας (Αναγνωστάκη) συνειδητοποιώ πως η καταροή δε λέει να σταματήσει, πως τα κόκκαλά μου πονάνε και πως δε θέλω να πέσω στο κρεβάτι, γιατί θα αποτελειωθώ και θα με πάρει από  κάτω. Είναι για γέλια το πώς πριν από 10 μέρες ήμουν ιδρωμένη και με κοντομάνικο και πώς τώρα, που μια φορά βγήκα έξω χωρίς ζακέτα, είμαι κρεβατωμένη με κρύωμα.

Και, ναι, επιτέλους αισθάνεσαι λίγο χειμώνα στο πετσί σου! Κι αυτό είναι το θετικό στην όλη κατάσταση. Αλλά το χαμόγελό μου δεν έπεσε. Όχι, όχι! Και δε θα πέσει.  Μπορώ ακόμα να ακούω μουσική και να διαμορφώσω το soundtrack του Οκτωβρίου του έτους 2011! Και πρώτο κομμάτι στη λίστα μου θα είναι αυτό:

Κι αφήνω τη φωνή της Τζένης να γεμίζει το δωμάτιο κι εγώ να πίνω το πρωινό μου τσαγάκι. 

Καλημέρα και στους υπόλοιπους αρρώστους!