Κάποια φίλη μου είπε πως είναι χρέος μου να υποκύπτω στις επιθυμίες μου. Άλλος πολύ καλός φίλος μου έμαθε πως πρέπει να εκφράζω τα συναισθήματά μου, όποια κι αν είναι αυτά. Πολλοί λένε πως είναι καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για τί που δεν έκανες. Άλλοι πως δεν πρέπει να μετανιώνεις για τίποτα..

Όλα αυτά, λοιπόν, μου δίνουν μια χροιά..δυναμισμού κι αποφασιστικότητας. Καλά τα λένε. Αλλά πόσοι έχουν/είχαν το θάρρος να το κάνουν πράξη; Ποιοι είναι αυτοί που εκφράζονται αυθόρμητα, χωρίς ενδοιασμούς; Εκείνοι που είπαν "δε μετάνιωσα ποτέ μου"; Όσοι έγιναν οπαδοί του "θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό";

Ή μήπως δεν το έκανε κανένας πράξη και θέλει να ελπίζει πως τα νιάτα θα το κάνουν γι' αυτούς. Η μέση ηλικία που συμβουλεύει μ' αυτόν τον τρόπο είναι 35+. Προφανώς κι έχουν μετανιώσει για τις χαμένες ευκαιρίες τους και μετρούν τα απωθυμένα τους αναπαράγοντας τη σκηνή που είδαν αυτό που ήθελαν τόσο πολύ να φεύγει. Βρίσκοντας χίλιες ατάκες που θα μπορούσαν να είχαν πει κι, όμως, προτίμησαν τη συγκαταβατική σιωπή και το κοκκίνισμα των παρειών τους.

Γιατί να νιώθει κάποιος ενοχή για τις σκέψεις, για τα συναισθήματά του, για όσα θέλει..; Για όσα επιθυμεί διακαώς!

Όχι! Νιώσε το με πάθος. (Κι ας είναι και λάθος, όπως λένε άλλοι της παρέας.) Θα είναι το δικό σου, μοναδικό σου λάθος κι είναι υποχρέωσή σου να νιώθεις περηφάνεια γι' αυτό. Είναι καλύτερη η γεύση της νοσταλγίας στιγμών που, μάλλον, σ' έφεραν σε δύσκολη θέση, σε στεναχώρησαν κι είπες "βλακείες κάνω" παρά το άθλιο γεμάτο χολή κενό που θα έχεις στο στομάχι όταν θα σκέφτεσαι τί σου λύπει και τί δεν έκανες.

{Παλιό, κλασικό κομμάτι. Εμένα με ενθαρρύνει, πάντως!}

*Ευχαριστώ τους "ιδιαίτερους"-ελεύθερους φίλους μου, που με εμπνέουν να κάνω ό,τι σκέφτομαι χωρίς φόβο και πάθος. Τους αγαπώ, αλήθεια!