Κόκκινο και χρυσό παντού, γεύση σοκολάτας, παιδικές ταινίες κι η χαλαρωτική φράση που βλέπεις μόνο σε διαφημίσεις: Αυτός είναι Δεκέμβρης! Γενικά, δεν είναι αυτός. Αυτός είναι ο δικός μου Δεκέμβρης. Γιατί από τότε που υπέγραψα συμβόλαιο αισιοδοξίας δεν μπορώ να μην το δω χαρούμενα και γιορτινά (το ξέρω σας στη σπάω!).

Με χαρά διαβάζω, με χαρά-δεν-κάνω δουλειές, με χαρά απολαμβάνω τους 8°C, που είχε το πρωινό μου! Κι αυτό γιατί απλούστατα πέρσι τέτοια εποχή έβγαινα μόνο με τη μάλλινη κόκκινη ζακέτα μου (να θυμηθώ να τη βγάλω από την ντουλάπα και φέτος) κι ήμουν μια χαρά. Συγκεκριμένα θυμάμαι πέρσι, 1/12, περνώντας το βράδυ στο Almaz με Παπαγεωργίου κι Εμμανουηλίδη είχα ιδρώσει! Και δεν ήταν από τη θέρμανση του καταστήματος! Ήταν από την παράλογη θερμοκρασία του Γκαζίου. Άρα το μόνο που έχω να κάνω είναι δείχνω χαρά κι ευγνωμοσύνη που η φύση είναι στα φυσιολογικά της. Μπορεί να μην έβρεξε πολύ για φθινόπωρο (βασικά, δεν έβρεξε καθόλου), αλλά χιόνισε! Κι αυτό συνήθως το βλέπαμε μετά το Γενάρη.

Είχαμε μείνει, λοιπόν, στην αισιοδοξία μου και στο χαζό παιδικό μου χαμόγελο (όρος του συμβολαίου). Χμμ..τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακό να είσαι θύμα των εορτών. Τα κλισέ για κάποιο λόγο γίνανε κλισέ. Γιατί τα αγαπάει ο κόσμος, γιατί δίνουν έμπνευση, γιατί σε κάνουν χαρούμενο! Οπότε μην κατηγορεί κανείς τον καταναλωτή που χαίρεται και νιώθει την οικογενειακή θαλπωρή αυτή την περίοδο. Ναι, καλό θα ήταν να την ένιωθε όλον το χρόνο, αλλά από το καθόλου..ξέρετε.

Συνήθως, τέτοια μέρα άκουγα τη Χαρούλα να "καλωσορίζει ακόμα ένα χειμώνα..". Όχι, φέτος. Αυτός είναι ο Δεκέμβρης της Χαρούλας και της φάσης "δεν ξέρω τί μου φταίει". Φέτος λέω να το πάω πιο..ρυθμικά. Frank, Dean, Michael..τα καλά παιδιά της jazz μου κρατάν παρέα με το άκρως αμερικάνικο ύφος του '50. Και το γουστάρω τρελά, γιατί αυτή η μουσική πάει με τα καινούργια μου λαμπάκια! Ω, ναι! Δένουν όλα τους υπέροχα αρμονικά.

Κι αφού ο Δεκέμβρης πήρε ήδη το soundtrack του, απολαύστε ένα μη Χριστουγεννιάτικο, αλλά χειμωνιάτικο τραγουδάκι:

ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΜΗΝΑ!!