Το τραγούδι της ερήμου

 Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Για τα βράδια τα καλοκαιρινά της Αθήνας, τα ζεστά, τα τρυφερά και τα ήρεμα.
Βράδια που η σκέψη τρέχει σε μορφή αγαπημένη και υπόσχεται "πάντα μαζί", όσο κι αν μια τέτοια υπόσχεση μοιάζει λίγο τολμηρή και συχνά διαψεύδεται, είναι όμορφο να το λες και να το ακούς...
Και η φωνή ης Αρλέτας το κάνει αιώνιο...




Ένα τραγούδι κλασσικό πια της Αρλέτας, σε μουσική Λάκη Παπαδόπουλου και στίχους Μαριανίνας Κριεζή – ένα φοβερό τρίδυμο που σφράγισε την δεκαετία του 80, και όχι μόνο, με τραγούδια έξυπνα, τρυφερά, σε στίχους που απέδιδαν όλη αυτή την ανάγκη για αλλαγή στην συμπεριφορά και στις σχέσεις των ανθρώπων, κυρίως των γυναικών. Είχαν μια οπτική που ταίριαζε τόσο με τη νέα απελευθερωμένη γυναίκα των 80s, που με την κεκτημένη ταχύτητα των διεκδικήσεων των προηγούμενων δεκαετιών, αναζητούσε πάνω απ’ όλα τις αλήθειες της, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς υπεκφυγές, με χιούμορ πάνω απ’ όλα.
Τώρα τι έγινε και τα πράγματα γύρισαν καπάκι για όλους, δεν έχω καταλάβει ακόμα. Πώς αυτή η πορεία γύρισε ανάποδα και ο κόσμος γίνεται όλο και πιο συντηρητικός, ταμπουρωμένος πίσω από δανεισμένα life style που πλασάρουν τα κανάλια και τα περιοδικά, προσπαθώ ακόμα να το βρω...

"Τσάι γιασεμιού", ένας δίσκος ορόσημο με στίχους που βρήκαν τον ήχο τους στις ευφάνταστες μουσικές του Λάκη Παπαδόπουλου με τις υπέροχες cool, jazzy blues ενορχηστρώσεις και την φωνή τους στην βελούδινη φωνή της Αρλέτας, που άλλοτε τρυφερή (όνειρα ζαχαρωτά, Τα ήσυχα βράδια), άλλοτε σαρκαστική (Ο Τάκης, Τσάι γιασεμιού) κι άλλοτε παιχνιδιάρικα τρυφερή (Το στραγάλι, Batida de coco, το τρυφερό σου ροζ) αλλά και τραγική όταν ο στίχος το απαιτεί (Το μπαρ της Τέτης και της Κατερίνας, αυτόματος τηλεφωνητής) και εκείνο το υπέροχο α καπέλα κομμάτι Σαν αλήθεια σαν ψέμα, έδωσε σ’ αυτά τα τραγούδια μια διαχρονικότητα που, όσο περνάει ο καιρός όχι μόνο δεν σκονίζονται αλλά λάμπουν πάντα όλο δροσιά κι υγεία. Ναι, δροσιά και υγεία, χωρίς υπερβολές και μανιερισμούς κρατούν το μέτρο που χρειαζόμαστε όσο τίποτα σήμερα, τον 21ο αιώνα.

Τα τραγούδια αυτά, ήταν η φυσική συνέχεια της ιστορικής «Σερενάτας», που άφησε κι αυτή την εποχή της και τα… διδάγματά της.