Μα γιατί να φτάσω στα 18 για να μη βρω ανιαρή ταινία του Woody; 

Κι από πού να αρχίσω η άμοιρη ταινιόφιλη;! Στα 4 πρώτα λεπτά (μπορεί και παραπάνω) στα οποία ο κος Allen μας υπνεθύμιζε με θράσος το πόσο πολύ χρειαζόμαστε ένα "Παρίσι" αυτή την περίοδο της ζωής μας; Στο ότι το cast ήταν ζηλευτό ή στην επιβεβαίωση του καημού που 'χουμε στην καρδούλα μας εδώ και κάτι χρόνια; Και, ναι, μιλάω για την αναζήτησή μου (δηλαδή ποιά αναζήτηση, η ταινία μου έλυσε κάθε απορία) για το αν η κάθε εποχή αναπολεί μία παλαιότερη και δεν είναι απλά ένα δείγμα του πόσο χάλια είναι η δική μου.

Δεν ξέρω αν θα βρεθεί άνθρωπος να κάνει κακή κριτική γι' αυτή την ταινία, που είναι μία όαση στον σκουπιδότοπο των ταινιοθηκών. Ίσως να με χάλασε λίγο η Rachel McAdams, αλλά σαν ρόλος..χανόταν λίγο στους υπόλοιπους και δεν..σου έμενε ρε παιδί μου! Μάλλον ο σκοπός ήταν να περάσει παγερά αδιάφορη. Ούτε τις εκφράσεις της δε θυμάμαι.

Δύο σημεία, όμως, με κάνανε ν' ανατριχιάσω (κι αυτό για μένα είναι + για να μπει στις top ταινίες που 'χω δει):

-> Ότι μ' έκανε να "νιώσω" τον Hemingway ζωντανό και παθιασμένο. Αν μπορούσα να αγκαλιάσω το "μέντορα" θα το έκανα.

και...

-> Η απλή μικρή κι ασήμαντη αναφορά στον Lautrec. Κι ας φάνηκε μόνο για ένα λεπτό στην ταινία. Υπήρχε!

Αν αυτή η ταινία ήταν φόρεμα, μια μονάχα λέξη θα του ταίριαζε: πλουμιστό!

{Και το κλείνω εδώ το θέμα, γιατί είμαι ακόμα σε κάτι στενά στη Μονμάρτη. Σε λίγο θα έρθει ο Πικασό, να μου πει πως δεν έχει λεφτά για άλλα χρώματα και του μείνανε μόνο τα μπλε. Ας τον κεράσω κάτι! }

Αφού τη δείτε κλείστε εισιτήρια για το Charles de Gaulle.