Και ποτέ δεν είναι αργά.

Ποτέ δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως το αύριο δε θα είναι πρωτόγνωρο, απρόσμενο, μοναδικό.

Φτάνει  να ανοίξουμε την καρδιά μας και να αφεθούμε.

Να αφουγκραστούμε με προσοχή,  μα δίχως προσκόλληση.

Με προσμονή, μα δίχως ανυπομονησία.

Με ελπίδα και πίστη.

Μόνον έτσι θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου. Σύντομα.

Τότε θα φανεί μπροστά μας  εκείνη η ολόφωτη ηλιαχτίδα.

Αυτή που αγγίζει κάθε άνθρωπο, ίσως μόνο μια και μοναδική φορά στη ζωή του.

Μα καμιά φορά και δυο και τρεις…

Που όταν τη διακρίνει να λάμπει εκτυφλωτικά, μπορεί και να πει: αφού αντίκρισα αυτήν, άγγιξα την ουσία του σύμπαντος.

Γιατί εκείνη θα ανασηκώσει ένα-ένα τα πολύτιμα πέπλα της ψυχής του. Θα πλημμυρίσει κάθε ανεκτίμητη πτυχή της ύπαρξής του με λαμπερό φως, τον απόλυτο ζωοδότη έρωτα.

Για να μετουσιωθεί σε απέραντη αγάπη, αξία ζωής,  χωρίς προφανή όρια και πολύπλοκους ορισμούς.

Υλικό ονείρων και σκόνη απ’ τ’ άστρα.

Ζωή ολάκερη, μια αιωνιότητα και μία ημέρα...

Τίποτε λιγότερο δεν αξίζει. Σε όλους μας.