Αγαπημένο τραγούδι και αυτό, το οποίο ηταν στα φόρτε του για εμενα προ πενταετίας... και που αυτή τη βδομάδα κερδίζει επάξια τον τίτλο του!

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
να κλέψω το γλυκό μέσα απ' το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ
και μια ζωή στα πόδια να το βάζω

Μα ότι μας δένει στα παλιά
είν' οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είν' αργά γι’ αλήθειες
πως είν' αργά γι’ αλήθειες.

Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα …….. στα πιο αθώα βλέμματα
Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο 

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
Μου μάθαν να φοβάμαι ότι αγαπώ
και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω