Στεκόμουν συχνά ακίνητη στην άκρη της αβύσσου...

Χαζεύοντας μ’ αφέλεια και μια κατασκευασμένη απάθεια στο βλέμμα, τα δυσανάλογα ανηφορικά σκαλοπάτια της πρώτης νιότης μου.

Έχοντας εκείνη την ανόητη ιδέα του κόσμου σφηνωμένη μέσα στο κεφάλι μου.

Ένας κόσμος...ένα τεράστιο κόκκινο μπαλόνι, έτοιμο να σκάσει...

Εμμονή μου? Να κρατάω εγώ τη βελόνα!

Γιατί μπαλόνι θα πει κάποιος. Γιάτι κόκκινο κάποιος άλλος. Κι’ ακόμη περισσότερο γιατί βελόνα, θα έρθω μετά να συμπληρώσω, κοιτώντας την εμμονή μου από απόσταση. Απάντηση καμία.

Όταν οι παρομοιώσεις αποτυγχάνουν να δώσουν την πλήρη εικόνα, η ζωή επικαλείται την τρέλα σαν απομηχανή Θεό.

Κι’ έτσι μέσα σ’ αυτήν την παράνοια, που έμοιαζε να κυλά στις φλέβες μου σαν σκληρό ναρκωτικό, ο κόσμος θα έσκαγε από ένα τόσο δα μικρό τσιμπιματάκι κι’ όλος ο τόπος θα γέμιζε αίμα...

Μόνο και μόνο για ν’ ακούσω μία φορά ακόμα εκείνον το εκκωφαντικό θόρυβο...σαν τον χτύπο της καρδιάς ενός ερωτευμένου...Δεν είναι για να τον ακούς. Σε ξεκουφαίνει!

Κι’ έπειτα ένας απότομος και κρύος αέρας θα μ’ έστελνε στο διάστημα...

«Up she goes…Down she goes…»

Τα μάτια σου θα μ’ ακολουθούσαν σαν αρπακτικά!

Και θα θυμόμουν στιγμιαία τον σουρεαλιστή ζωγράφο, που κατοικούσε λίγο πιο κάτω απ’ το σπίτι μου. Για χρόνια τον χάζευα να ξενυχτά στη βεράντα του τη νύχτα. Προσπαθώντας ν’ απεικονίσει με κάποιον τρόπο την κρυμμένη αθωότητα στην ψυχή μιας γυναίκας. Παρουσιάζοντας την γι’ αυτό γυμνή σ’ ένα κρεβάτι, με νύχια, ράμφος και φτερά γερακιού. Η τέλεια αντίθεση της τέχνης του έρωτα του...Ο ζώγραφος πέθανε κάποιο φθινόπωρο. Ο πίνακας έμεινε λειψός.

Λειψός σαν τον χρόνο που μας χαρίστηκε προτού καν αποφασίσουμε εμείς γι’ αυτόν. Και κάτω απ’ τις απέραντες φτερούγες της μοίρας μας μικρές, κοφτές ανάσες ασφυξίας...Πώς διάολο να αναπνεύσεις μέσα σε τόσο αέρα?

Κι’ αν οι γείτονες έσπαγαν την πόρτα, θα μ’ έβρισκαν πνιγμένη τα μεσάνυχτα...

Θα σ’ έκριναν ένοχο παμψηφεί χτυπώντας με ορμή το σφυρί στην έδρα. Φόνος εκ προμελέτης ή εκ προθέσεως. Κανένα ελαφρυντικό.

«Αξιότιμοι κύριοι δικασταί, αγαπητοί ένορκοι κι’ άγνωστο κοινό της ζωής μου μη βιάζεστε τόσο. Γιατί τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Και ήρθε η ώρα στ’ αλήθεια να παραδεχτώ, πως πάντοτε ήθελα να πεθάνω απ’ τα χέρια του»

Η ομολογία μου θα γλίτωνε φθηνά την εικόνα σου. Στα μάτια σου και στα μάτια των άλλων.

Μόνο που θα σ’ ακολουθούσε πάντοτε η στάμπα του αθώου. Του σωστού ανθρώπου με την καλοϊσιωμένη ζωή, που τόσο απεχθανόσουν. Που φρόντιζες να βουτάς στη λάσπη ξανά και ξανά, μήπως κι’ αλλάξει χρώμα.

Μα πώς θα μπορούσες να μ’ αγγίξεις άλλωστε χωρίς πραγματικά να ρισκάρεις κάποια παράπλευρη απώλεια? Να χάσεις το μυαλό σου ή ίσως το βήμα σου. Να γίνεις μαριονέτα στα χέρια της μοίρας.

Πώς θα μπορούσες στ’ αλήθεια ν’ αντέξεις την ψυχή μου μια νύχτα?

Η ενοχή της βελόνας είναι απόλυτα δική μου. Η εμμονή να την κρατώ, ανήκει στην τρέλα που ρέει στις φλέβες μου. Άδικα ψάχνεις. Για σένα δεν υπάρχει τίποτα εδώ.

«Up she goes…Down she goes…»

Νομίζω πως θα ναυαγήσω για πάντα στα φεγγάρια του Αυγούστου. Κι’ ενώ εκατομμύρια μικρές φωτογραφίες θα στροβιλίζονται ήσυχα κι’ ένα φως μειλίχιο θ’ αντιγράφει το άπειρο, τα μάτια σου θα μοιάζουν με τη γυναίκα του ζωγράφου. Ένας πίνακας μισοτελειωμένος.