Ειμαι σαραβαλο! Σήμερα το πρωί με κόπο ξύπνησα (μετα απο ανεπάλληλες υπενθυμίσεις των 3 ξυπνητηριών που ειναι ακροβολισμένα στο δωματιο μου και ευνόητους λόγους). Το zefyro-παπλωμα δεν έλεγε να κουνηθεί από πάνω μου, αλλά τελικά μετά από μια αξιοθαύμαστη λαβή τζούντο (τι τις έχουμε τις 10 μαύρες ζώνες) κατάφερα να απαλλαχτώ και από αυτό. Επόμενη στάση, το μπάνιο για ένα γρήγορο ντουζάκι για να ξυπνήσω (και όταν λέμε γρήγορο εννοώ πως γεμίζουμε την μπανιέρα με 38 διαφορετικά αφρόλουτρα, βαζουμε μέσα τα παπακια και τα καραβάκια, φοράμε τα βατραχοπέδιλα μας και ξεκινάμε το πρόσθιο!).

Εν συνεχεία, ακολουθεί το πλουσιο πρωινό: Μια φέτα τυρι τοστ και 1 ζαμπόν, ατάκτως εριγμένες ανάμεσα σε 2 ταλαίπωρα ψωμακια του σαντουιτς, τα οποία εξαφανίζονται σε 27,3 δευτερολεπτα (νέο ρεκορ μήνα, ας οψεται η βιασύνη). Πρόσοχή, ποτέ πρωινός καφές στο σπίτι. Ο καφές απαιτεί μια ιεροτελεστία, και για να τον απολαύσεις δεν πρεέπι να εισαι με το ρολόι στο χέρι. Προτιμώ να πίνω τον 1ο μόλις μπαίνω στο γραφείο.

Παρόλα αυτά, η ωρα εχει περάσει για τα καλά. Ντυνομαι βιαστικά με ότι βρω μπροστά μου (τελικά μερικές φορές έχει και πλεονεκτήματα το παρατάς τα ρούχα στις καρέκλες αντί να τα τακτοποιείς στην ντουλάπα!), αρπάζω κλειδια, κινητα, τσιγάρα και τα λοιπά απαραίτητα και μπαίνω στο αυτοκίνητο.  

Εκεί χαλαρώνω λίγο. Πάντα, το αυτοκίνητο ειναι ο προσωπικός μου χώρος ο οποίος με ηρεμεί. Το κλειδί γυρίζει, βαζω το cd να παίζει, ανάβω το πρώτο τσιγάρο της μέρας και ξεκινώ.Ο καπνός βέβαια σήμερα είναι λίγο πικρός, γιατί ανάμεσα στα αλλα, εχω ψιλοαρρωστήσει και με πονάει λίγο ο λαιμός, η μύτη εχει βουλώσει για τα καλά και με γυροφέρνουν κάτι δέκατα. Δεν βαρίεσαι, για αυτο υπάρχουν τα panadol, τα zirtek και τα tranzikalm.

Το αμαξάκι ρολάρει στις στροφές της Κατεχάκη, τσεκάρει τον Φωτεινό πίνακα που κάνει υπολογισμό της κίνησης μέχρι την Μεσογείων, και δίνει εντολή για λοξοδρόμηση και είσοδο στην Περιφερειακή του Υμηττού. Η κοπελιά στα διοδια της Αττικής οδού χαμογελαστή (επιτέλους, συνήθως είναι μουτρωμένοι), πληρώνω, παιρνω την απόδειξη και ξαναξεκινώ. Ψάχνω το πακέτο απο τα τσιγάρα στην στοίβα απο τα χαρτομάντιλα που εχει ανυψωθει λόγω του κρυώματος στο κάθισμα του συνοδηγού (ώρες-ωρες με πιάνουν τα φιλοπεριβαλλοντικά μου και δεν τα πετάω από το παραθυρο για να μην ρυπαίνω), ανάβω το 2ο τσιγάρο της καθημερινής διαδρομής, ανεβάζω την ένταση στο ραδιόφωνο, τα ηχεία δυσανασχετούν ελαφρώς, καθώς ξεχύνονται οι πρωτες νότες...

Σε 10 λεπτά εχω φτάσει στο δαχτυλιδι της Κηφισσίας. Εξοδος από την Αττική Οδό (παρένθεση: πόσο μου την σπάνε ολοι αυτοί οι βλάκες που οδηγούν μέσα στα τούνελ χωρίς φώτα! Εγκληματικό) και μετά από άλλα 5 λεπτά αφιξη στο γραφείο. Το 1ο δεκάλεπτο παιρνάει με τις καλημερες, τα πειράγματα και το φτιάξιμο του καφέ. Μετά, θα ανοίξει ο υπολογιστής, καθομαι στην καρέκλα μου, ανάβω το 3ο τσιγάρο της ημέρας και ρουφάω με βουλιμία τη πρώτη γουλιά καφέ...

Καλή σας μέρα! Η συνέχεια προσεχώς!